Ze legde een hand op haar buik en sprak met zachte stem.
“Na de scheiding voelde ik me steeds niet lekker. Ik ging voor een controle en toen bleek dat ik al meer dan twee maanden zwanger was. Ik denk dat het het lot was dat medelijden met ons had, mam.”
Ik was verbijsterd en vervolgens overweldigd door immense vreugde. De vrouw die al die jaren een onvruchtbare kip was genoemd – op het moment dat ze aan die mishandelende man ontsnapte, begon een nieuw leven. Het was het kostbaarste geschenk, de zoetste beloning voor alles wat ze had doorstaan.
Het nieuws van Clara’s zwangerschap bereikte Julian op de een of andere manier. Hij probeerde op allerlei manieren contact met haar op te nemen, eerst met Clara, daarna met mij. Hij had er enorm veel spijt van. Hij smeekte,
“Mam, geef me nog één kans. Ik weet dat ik fout zat. Ik was een monster. Praat alsjeblieft met Clara voor me. Laat me terugkomen en voor haar en mijn kind zorgen. Ik zweer dat ik zal veranderen.”
Voordat ik ophing en zijn nummer blokkeerde, zei ik maar één ding tegen hem.
“De nacht dat je een vrouw die zwanger was van jouw kind gevangen hield en mishandelde, waren je kansen verkeken. Je bent het niet waard.”
Clara’s antwoord was hetzelfde. De littekens op haar hart waren te diep. Ze kon niet vergeven, kon zo’n wrede en harteloze man nooit meer vertrouwen.
Ons leven als moeder en schoondochter verliep vredig. Ik bezocht Clara vaak thuis, waar we samen kookten, wandelingen maakten en boodschappen deden voor de baby die eraan kwam. Op een dag pakte ze mijn hand, met een oprechte blik in haar ogen.
‘Mam, mijn eigen moeder is al lang geleden overleden. Jij hebt me een nieuw leven gegeven. Zou je me willen adopteren als je dochter? Dan heeft je toekomstige kleinkind zowel een oma als een grootmoeder van moederskant.’
Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik had een biologische zoon verloren, maar de hemel had me gezegend met een toegewijde dochter en een kleinkind op komst.
‘Ja,’ knikte ik door mijn tranen heen. ‘Dat zou ik geweldig vinden.’
Ik ben niet weer bij haar ingetrokken. Ik bleef in het seniorencomplex waar mijn vrienden woonden. Maar haar appartement werd mijn tweede thuis, een echt thuis, niet gebouwd met geld of schijn, maar met liefde, begrip en moed.
Mijn leven was door een enorme storm gegaan. En nu, op de terugweg van mijn oude dag, had ik ware rust gevonden.
