En toen dacht ik aan het moment dat Lily haar vingers om de mijne had geklemd en erin had geknepen, alsof ze al wist dat ik ook gered moest worden.
‘Dat vertel ik je wel een keer,’ mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen hen. ‘Als de tijd rijp is.’
Ik zal hun dit verhaal niet vertellen als een mysterie of iets angstaanjagends. Ik zal het vertellen als de waarheid, een waarheid gebaseerd op liefde, gevormd door keuzes en gedreven door overleving.
‘Dat vertel ik je ooit wel,’ fluisterde ik.
Het was niet zomaar een tragedie. En het was niet alleen maar verlating. Het was dieper en complexer dan dat. Maar door die tragedie heen hadden mijn dochters hun weg naar huis gevonden.
En nu ontvouwt het verhaal van mijn tweeling zich elke dag verder, in de geborgenheid van een huis waar twee kleine meisjes zonder angst slapen en waar een moeder eindelijk begrijpt dat liefde niet alleen is wat je geeft, maar ook wat je opbouwt en waarvoor je ervoor kiest te blijven.
Maar door deze tragedie,
Mijn dochters hadden de weg naar huis gevonden.
