Op het eerste gezicht zag hij eruit als een probleem.
Lang, breedgeschouderd, zijn armen bedekt met tatoeages, zijn gezicht gemarkeerd met littekens en zijn leren vest opgelapt met symbolen die de meeste mensen niet herkenden. Ouders in de eetzaal van McDonald’s fluisterden toen hij binnenkwam. De manager fronste zijn wenkbrauwen als hij eten bestelde. Zelfs andere klanten hielden afstand, ervan overtuigd dat hij gevaarlijk was.
En toch kwam hij elke zaterdag om 12.00 uur stipt opdagen. Altijd dezelfde stand in de hoek. Altijd twee Happy Meals bestellen.
De reden? Een klein zevenjarig meisje genaamd Lily, die door de deuren rende, haar kleine armpjes omhoog strekten terwijl ze riep: « Oom Beer! » voordat ze op zijn schoot klom.
De meeste mensen dachten dat ze getuige waren van iets sinister. Een geharde motorrijder die in het geheim een kind ontmoet. Een man die niet in de buurt van kinderen thuishoorde.
Maar toen de politie werd ingeschakeld om het te onderzoeken, verbaasde de waarheid iedereen.
Bear – niemand noemde hem meer bij zijn echte naam – was al twintig jaar marinier. Nadat hij met pensioen was gegaan, reed hij met een motorclub en droeg hij herinneringen aan gevechten met zich mee die hem nooit helemaal hebben verlaten. Voor buitenstaanders zag hij er intimiderend uit.
Voor Lily was hij een veiligheid. Hij was de enige constante in haar wereld.
Elke week lachten ze om hamburgers en friet. Ze kleurde op placemats terwijl hij verhalen vertelde. Voor toeschouwers leek het vreemd, misschien zelfs verdacht. Toen de klachten te luid werden, belde de manager uiteindelijk de politie.
Op een zaterdag kwamen er drie agenten binnen. De kamer zweeg. Lelie bevroor. Haar gezichtje ontdaan van kleur.
« Nemen ze jou ook mee? » fluisterde ze, terwijl ze Beer’s arm vastpakte. « Alsof ze papa hebben meegenomen? »
De kaak van de motorrijder spande zich aan. Zijn hand, massief en getekend, rustte zachtjes op haar haar. « Niemand brengt me ergens heen, lieverd. We hebben niets verkeerds gedaan. »
Maar zijn ogen bleven scherp, keken naar de agenten en maten elke beweging. Oude instincten van jaren in de strijd.
