Veel mensen zeggen dat ze iets bijzonders voelen als ze een graf bezoeken. Een vreemde rust, een diep gevoel van nostalgie, of zelfs een moeilijk te omschrijven verbondenheid. Dit komt doordat liefde en herinneringen de spirituele verbinding activeren.
Het is niet de aarde die de geliefde vasthoudt.
Het is het hart dat hen in leven houdt.
Wanneer je met liefde een begraafplaats bezoekt, opent je energie zich en die vibratie stelt je in staat de aanwezigheid van de ziel duidelijker te voelen. Maar diezelfde verbinding kan ook ontstaan op elke andere plek waar je die persoon met tederheid herdenkt.
De signalen die ze ons sturen
Op veel begraafplaatsen – en ook daarbuiten – gebeuren dingen die klein lijken, maar dat niet zijn:
Een vlinder die in de buurt landt
Een vogel die niet wegvliegt.
Een plotselinge bries.
Een vertrouwde geur
Een diep gevoel van vrede
Voor veel spirituele tradities zijn dit kanalen waardoor zielen ons eraan herinneren dat ze nog steeds dichtbij zijn. De natuur wordt een brug tussen twee werelden.
Het is geen toeval dat zoiets gebeurt precies op het moment dat je aan die persoon denkt.
Het schuldgevoel omdat je niet naar de begraafplaats bent gegaan
Sommige mensen kunnen niet gaan. De pijn is te groot, de afwezigheid weegt zwaarder dan de vrede. En dan komt het schuldgevoel om de hoek kijken:
« Laat ik ze in de steek? »
“Denken ze soms dat het me niet meer kan schelen?”
De waarheid is dit: de ziel meet liefde niet af in kilometers of bloemen. Ze voelt het in elke gedachte, in elke traan, in elke herinnering.
Je kunt iemand eren door thuis een kaarsje aan te steken, in stilte met hem of haar te praten, te bidden, naar een foto te kijken of simpelweg met warme gevoelens aan hem of haar terug te denken. Al deze dingen raken de ziel met dezelfde kracht als een bezoek aan het graf.
Het ware doel van de begraafplaats
De begraafplaats is niet voor de doden.
Het is voor de levenden.
