Een ander teken is een merkbare verschuiving in de ademhaling. Tegen het einde kunnen ademhalingen langzamer, onregelmatig of ver uit elkaar liggen. Soms kan het lijken alsof de persoon helemaal is gestopt met ademen, om na een lange pauze weer een ademhaling te volgen.
In de laatste uren vertonen sommige mensen wat agonale ademhaling wordt genoemd – korte, hijgende ademhalingen die verontrustend kunnen lijken voor degenen die kijken. Julie stelt families zachtjes gerust dat hoewel het uiterlijk verrassend kan zijn, het een natuurlijke reflex is. De hersenen krijgen niet langer de volledige zuurstof en het lichaam reageert gewoon. Belangrijk, benadrukt ze, lijdt de patiënt niet wanneer dit gebeurt.
3. De « Death Stare »
Het laatste veel voorkomende teken dat Julie beschrijft, is wat ze de ‘doodsblik’ noemt. De ogen en mond van de patiënt kunnen open zijn, hun blik in de verte gericht. Ze lijken niet te reageren, alsof er niemand ‘thuis’ is.
Voor dierbaren kan het griezelig aanvoelen – zelfs hartverscheurend. Toch is deze fase volgens Julie vaak diep vredig. Ze herinnert gezinnen eraan dat horen vaak het laatste zintuig is dat moet blijven, dus zachte woorden, vertrouwde stemmen en zachte geruststellingen kunnen nog steeds troost bieden, zelfs als de persoon niet langer naar buiten toe reageert.
