“Is dit ooit gebeurd?”
“Nee, nooit.”
Een drager fluisterde: “Ik heb tientallen doodskisten gedragen, zelfs van mannen, maar nooit zo’n zware. Zoveel zou hij niet moeten wegen.”
Toen stapte de moeder, gekleed in het zwart, met een koud en verdrietig gezicht, naar voren. Ze keek naar de mannen en toen naar de kist.
‘Doe open,’ zei ze scherp en onverzettelijk.
“Weet je het zeker?” probeerde de begrafenisondernemer tegen te spreken.
“Ik zei: doe open.”
Het personeel wisselde een blik uit en gehoorzaamde zwijgend. Ze draaiden het deksel los en lichtten het iets op.
Wat ze daarbinnen zagen, deed iedereen verstijven van afschuw 😨😱
De jonge vrouw lag vredig – in een lichte jurk, bloemen in haar handen, haar gezicht sereen. Alles leek normaal. Maar de zijkanten van de kist waren hoger dan normaal. Onder een dunne deken zat een bobbel. Een van de mannen tilde voorzichtig de binnenbekleding op.
Op dat moment deinsde iedereen terug.
Binnen, in een verborgen compartiment gewikkeld in zwart plastic… lag het lichaam van een man. Naar verluidt van middelbare leeftijd, met een tatoeage in zijn nek en tekenen van ontbinding. Zijn gezicht was bleek, zijn gelaatstrekken waren nog herkenbaar en er hing een scherpe chemische geur in de lucht.
Eén begrafenisondernemer schrok:
“Goede God… het is… een lijk!”
“Dit… dit is geen ‘dubbele bodem’. Het is… een misdaad,” fluisterde iemand.
De moeder boog haar hoofd.
“Ik weet niet wie het is. Hij… hoort daar niet te zijn.”
Het personeel werd bleek.
“Dat is onmogelijk. We hebben het lichaam verzegeld ontvangen. Alles was gesloten…”
“Wie heeft de bezorging van de kist geregeld?”, vroeg een man scherp.
“Een particulier bedrijf. Via een tussenpersoon. De bestelling kwam elektronisch binnen. De betaling gebeurde contant.”
Een stilte. Iemand pakte een telefoon en belde de politie.
Later, op het politiebureau, zou blijken dat de man in de kist een voormalig accountant was die bij een bouwbedrijf werkte. Hij was een paar dagen eerder verdwenen.
Het bedrijf werd onderzocht wegens verduistering, witwassen en valse contracten. Bronnen meldden dat deze man een dossier aan het voorbereiden was voor het Openbaar Ministerie, maar vervolgens spoorloos verdween.
Onderzoekers ontdekten dat een vals uitvaartbedrijf, ingehuurd met vervalste documenten, een opdracht had gekregen voor de ‘technische levering’ van een verzegelde kist.
De echte jonge vrouw werd begraven, maar onder het mom van haar begrafenis verstopte iemand het lichaam van een man die een belangrijke getuige had kunnen zijn.
Er bleef slechts één spoor achter: een gedeeltelijke handschoenafdruk op de plastic verpakking van het tweede lichaam. Dit was voldoende om het onderzoek te starten.
De moeder hield tot het einde vol dat ze niets wist. Het was geloofwaardig – ze kon de dood van haar dochter nauwelijks verwerken. Maar iemand maakte misbruik van haar verdriet en verwarring… en besloot dat de beste plek om het bewijs te verbergen onder het graf van iemand anders was.
