Op een dag vroeg mijn lerares, mevrouw Reyes , iedereen in de klas om een opstel te schrijven met de titel “Mijn held.”
Toen ik aan de beurt was om de mijne voor te lezen, verstijfde ik. De andere studenten hadden over filmsterren, politici of atleten geschreven. Ik wilde de mijne niet hardop zeggen.
Mevrouw Reyes glimlachte zachtjes.
“Miguel,” zei ze, “ga je gang.”
Dus ik haalde diep adem en zei:
“Mijn heldin is mijn moeder – want terwijl de wereld dingen weggooit, redt zij wat nog goed is.”
Het werd stil in de klas. Zelfs degenen die me vroeger uitlachten, keken naar hun bank. Voor het eerst voelde ik me niet klein.
Na de les nam mevrouw Reyes mij apart.
« Schaam je nooit voor waar je vandaan komt, » zei ze tegen me. « Want sommige van de mooiste dingen ter wereld komen uit de prullenbak. »
Ik begreep haar toen nog niet helemaal, maar die woorden vormden voor mij het anker.
DE WEG NAAR HET AFSTUDEREN
Jaren verstreken. Mijn moeder bleef werken en ik bleef studeren. Elke dag had ik twee dingen in mijn tas: mijn boeken en een foto van haar terwijl ze haar vuilniswagen duwde. Het herinnerde me eraan waarom ik niet kon opgeven.
Ik studeerde harder dan wie dan ook. Ik stond om vier uur ‘s ochtends op om haar te helpen voor school en bleef tot laat op om formules en essays uit mijn hoofd te leren bij kaarslicht.
Toen ik zakte voor een wiskunde-examen, omhelsde ze me en zei:
« Je kunt vandaag falen. Maar zorg er morgen voor dat je jezelf niet teleurstelt. »
Dat ben ik nooit vergeten.
Toen ik werd toegelaten tot de openbare universiteit, wilde ik bijna niet gaan – we konden het collegegeld niet betalen. Maar mijn moeder verkocht haar karretje, haar enige bron van inkomsten, om mijn toelatingsexamen te betalen.
« Het is tijd dat je stopt met het verkopen van onzin, » zei ze. « Het is tijd dat je jezelf gaat pushen. »
Die dag beloofde ik haar dat ik ervoor zou zorgen dat het de moeite waard zou zijn.
