Toen hij werd aangenomen op zijn droomschool, regelden de Iron Horsemen de verhuizing. Ze sjouwden dozen, installeerden apparatuur, zetten zijn kamermeubilair neer en zorgden ervoor dat de universiteit de toegankelijkheidsrichtlijnen correct had nageleefd.
Crusher omhelsde hem voordat hij wegging. « Als je ons ooit nodig hebt, » zei hij, « bel ons dan. »
Jake knikte. « Jullie hebben alles voor me veranderd. »
En dat hadden ze.
Vandaag hangt er een ingelijste foto van het schoolbal in onze woonkamer: Jake in zijn smoking, omringd door veertig in leer geklede motorrijders, allemaal stralend alsof ze hun hele leven hadden gewacht om een jongen in een rolstoel de avond te geven die hij verdiende.
Die foto is meer dan een herinnering. Het is een herinnering dat de meest onverwachte bondgenoten soms degenen zijn die waardigheid het beste begrijpen. Soms hebben de ruwste mensen de zachtste harten. En soms, wanneer het leven je in het nauw drijft, is wat je het meest nodig hebt een klop op de deur en het verre gerommel van naderende motoren om de zaken recht te zetten.
