Zes jaar lang woonden Lynn en haar kinderen bij mij onder dak.
Toen mijn zoon nog leefde, voelde hun aanwezigheid nooit als een inbreuk en was ons huis vol gelach, lawaai en leven. Maar na zijn overlijden werd de stilte ondraaglijk en galmde elke hoek van de kamer met herinneringen die ik niet kon verwerken.
Op een middag, overmand door verdriet en bitterheid, zei ik tegen Lynn dat ze moest verhuizen. Ik overtuigde mezelf ervan dat het voor mijn eigen gemoedsrust was. Ze protesteerde niet; ze pakte gewoon haar spullen, verzamelde de kinderen en vertrok met stille waardigheid. Haar stilzwijgen, dacht ik, betekende dat het haar niets kon schelen. Ik had het niet meer mis kunnen hebben.
Dagen later vond ik een brief die mijn zoon vóór zijn overlijden had geschreven. Daarin vroeg hij Lynn om bij ons te blijven als hem ooit iets zou overkomen en dat hij zijn familie wilde omringen met liefde en vertrouwdheid, niet met eenzaamheid. Het lezen van die woorden bracht me van streek. Ik besefte dat ik niet alleen Lynns vertrouwen had beschaamd, maar ook tegen de laatste wens van mijn zoon in was gegaan.
Die nacht hield het schuldgevoel mij wakker
