Wat hoopte ze te bereiken?
Toen Jeroen die avond belde, sprak hij met zijn moeder terwijl ik in de kamer ernaast zat.
‘Mam, waarom zeg je zulke dingen tegen Anneke?’ hoorde ik hem zeggen.
Truus’ stem klonk ineens heel klein: ‘Ik wil gewoon niet dat ze mij vervangt in jouw leven.’
Er viel een stilte.
‘Mam, Anneke is mijn vrouw. Jij blijft altijd mijn moeder, maar zij hoort bij mij nu.’
Na het gesprek kwam Truus met rode ogen naar boven. Ze klopte op mijn deur.
‘Anneke… mag ik binnenkomen?’
Ik knikte voorzichtig.
Ze ging op het bed zitten, haar handen gevouwen in haar schoot.
‘Ik ben bang om je kwijt te raken,’ zei ze zachtjes. ‘Sinds je er bent, lijkt het alsof Jeroen verder van mij afstaat.’
Voor het eerst zag ik geen vijand meer in haar ogen, maar een moeder die worstelde met loslaten.
‘Ik wil u niet vervangen,’ zei ik voorzichtig. ‘Maar Jeroen en ik zijn nu samen een gezin. Misschien kunnen we proberen elkaar beter te begrijpen?’
Ze knikte langzaam en veegde een traan weg.
Die nacht sliep ze op de logeerkamer en de volgende ochtend vertrok ze weer naar huis. Het huis voelde ineens leeg, maar ook opgelucht.
In de weken daarna bleef het onrustig tussen ons; Truus stuurde soms kille berichtjes of belde onverwacht op rare momenten. Maar elke keer als de spanning opliep, zocht ik rust in gebed en vond ik kracht in mijn geloof.
Langzaam groeide er iets van begrip tussen ons – geen warme vriendschap, maar wel respect voor elkaars plek in Jeroens leven.
Soms vraag ik me af: hoeveel families breken er door misverstanden en angst om los te laten? En hoeveel kracht vinden we als we durven vertrouwen – op elkaar én op iets groters dan onszelf?
