Toen Evan die ochtend aan het ontbijt ging zitten, verwachtte hij niets meer dan gebakken eieren en een rustig gesprek. Maar terwijl hij toekeek hoe Mira de eieren rechtstreeks in de pan brak zonder ze eerst af te spoelen, galmde een bekende stem uit zijn jeugd in zijn hoofd: « Spoel de eieren altijd af. » Zijn moeder had die regel zijn hele leven herhaald, en ergens onderweg was het een wet geworden die hij nooit in twijfel trok.
Hij bracht het terloops ter sprake – té terloops.
“Moet je ze niet eerst afspoelen? Mijn moeder deed dat altijd.”
Hij dacht dat het onschadelijk was. Mira niet. Haar gezicht betrok en de vrolijke warmte in de keuken verdween als sneeuw voor de zon. De boter knetterde in de pan, de geur van geroosterd brood vulde de lucht, maar alles voelde ineens zwaar aan.
Toen Evan het moment later in zijn gedachten herbeleefde, besefte hij dat de ruzie over meer ging dan alleen eieren. Het ging over de gewoonten die we erven zonder het zelfs maar te weten – kleine rituelen uit onze kindertijd die als waarheid aanvoelen, simpelweg omdat ze vertrouwd zijn.
Hij had haar niet willen bekritiseren, maar hij begreep plotseling hoe gemakkelijk oude routines kunnen veranderen in onrealistische verwachtingen.
Mira zat ondertussen aan de kleine eettafel en draaide haar vork tussen haar vingers. Ze was niet boos over de eieren zelf, maar gekwetst door de vergelijking met Evans moeder.
Ze wilde haar eigen ritme creëren in hun gezamenlijke leven, en niet in de schaduw leven van andermans kooktechnieken. In haar jeugd kookte haar familie op een gemakkelijke en praktische manier, waarbij de nadruk lag op smaak en samenzijn in plaats van op rituelen.
Toen Evan haar corrigeerde, voelde het alsof hij de zorg die ze in de maaltijd had gestoken, negeerde. Ze was vroeg opgestaan om hem te verrassen met een ontbijt, omdat hij een stressvolle week had gehad.
Maar in plaats van dankbaarheid kreeg ze een opmerking die als kritiek klonk, ook al had hij het niet zo bedoeld.
