Ik was klaar met huilen. Ik was klaar met hopen op verandering. Ik wist met wat voor soort man ik nu te maken had – egoïstisch, berekenend en laf. Hij bleef niet omdat hij van me hield of me zelfs respecteerde. Hij bleef omdat hij dacht dat het goedkoper was.
Hij wilde voorkomen dat hij kinderbijslag moest betalen?
Boete. Maar hij stond op het punt te leren dat het niet zonder gevolgen is om uit gemak in een huwelijk te blijven.
Mijn zaak opbouwen
De volgende ochtend vond ik de beste echtscheidingsadvocaat bij ons in de buurt. Een vrouw die niet alleen het familierecht kende – ze leefde ervoor. Ik zat in haar kantoor en schonk alles uit. Elk verraad. Elke leugen. Elke slapeloze nacht had ik doorstaan terwijl hij deed alsof hij een echtgenoot was.
Ze leunde naar voren en zei: « Laten we dit rechtzetten. »
Wekenlang hebben we een zaak opgebouwd. Ik heb alles gedocumenteerd – zijn afwezigheid bij schoolevenementen, zijn duistere financiële bewegingen, zijn online datingactiviteit en ja, zelfs het telefoontje dat ik hoorde.
Mijn advocaat adviseerde me om kalm te blijven, stil te blijven en hem te laten denken dat hij nog steeds de controle had.
Dus dat deed ik. Ik heb mijn rol gespeeld. Ik was de toegewijde vrouw, die nog steeds ‘aan ons huwelijk werkte’. Al die tijd bereidde ik me voor om los te breken – en alles mee te nemen wat ik kon.
De genadeklap
Toen ik uiteindelijk de scheiding aanvroeg, was de blik op zijn gezicht onbetaalbaar. Hij was overrompeld. Hij dacht dat ik nooit het lef zou hebben. Maar ik had meer dan lef – ik had bewijs.
