Peter Falk creëerde een van de meest onvergetelijke personages in de televisiegeschiedenis: de ietwat verwarde detective met scherpe ogen die met een goedkope sigaar, een verkreukelde regenjas en een verstand dat scherper was dan wie dan ook om hem heen, misdaadscènes binnensloop. « Nog één dingetje… » werd een cultureel icoon, een zin die nog steeds nagalmt bij generaties tv-kijkers. Decennialang was Columbo de held van het volk die de meest doorgewinterde criminelen te slim af was, simpelweg door te weigeren te negeren wat niet klopte – het knagende detail, de over het hoofd geziene aanwijzing, de kleine inconsistentie die alles aan het licht bracht.
De serie domineerde de primetime-programmering gedurende de jaren 70 en keerde daarna decennialang met tussenpozen terug, tot en met 2003. Columbo zette het detectivegenre op zijn kop. In plaats van de glamoureuze, overgeproduceerde misdaadbestrijders van die tijd, gaf Falk de kijkers een sjofele, hardwerkende agent die onopvallend leek – totdat hij dat niet meer was. De acteerprestatie was briljant. En het leverde hem vier Emmy Awards op en een permanente plek in de popcultuurgeschiedenis.
Maar het ware verhaal van Peter Falk was veel complexer, vol triomfen, tekortkomingen en pijn.
Lang voordat Hollywood doorbrak, had Falk al meer meegemaakt dan de meesten. Op driejarige leeftijd verloor hij zijn rechteroog aan retinoblastoom, een zeldzame vorm van kanker, en droeg hij de rest van zijn leven een prothese. Het kunstoog droeg bij aan zijn kenmerkende scheelzien – later een van Columbo’s handelsmerken – maar het belemmerde hem nooit. Als kind speelde hij honkbal en basketbal zoals iedereen. Hij had zelfs een heerlijk gevoel voor humor over zijn aandoening. In een interview herinnerde hij zich hoe hij tijdens een wedstrijd op de middelbare school werd uitgeroepen op het derde honk. Woedend trok hij zijn glazen oog eruit, gaf het aan de scheidsrechter en zei met een stalen gezicht: « Probeer dit eens. » Het publiek barstte in lachen uit.
Zijn grote doorbraak in Hollywood kwam in 1960 met Murder, Inc. , waar zijn huiveringwekkende vertolking van huurmoordenaar Abe Reles hem een Oscarnominatie opleverde. Het jaar daarop volgde een nieuwe nominatie voor Pocketful of Miracles , waarin hij naast Bette Davis speelde. Begin jaren ’70 was hij een van de bestbetaalde acteurs op televisie en verdiende hij ongeveer $250.000 per aflevering van Columbo – een ongekend bedrag voor die tijd.
Maar succes kwam niet zonder problemen. In hun boek Beyond Columbo schetsten de auteurs Richard Lertzman en William Birnes een rommelig beeld achter het publieke imago: zwaar drinken, constant roken, vrouwenjacht, emotionele afstandelijkheid en een gecompliceerd gezinsleven. Falks privéleven weerspiegelde niet zijn zachtaardige personage op het scherm. Volgens mensen die hem het dichtst bij stonden, kon hij het ene moment magnetisch zijn en het volgende moment teruggetrokken, een man die intens liefhad maar moeite had om met beide benen op de grond te blijven staan.
Zijn eerste huwelijk, met zijn jeugdliefde Alyce Mayo, duurde zestien jaar. Ze hadden elkaar ontmoet aan de Syracuse University en hadden meer dan tien jaar een relatie voordat ze in 1960 trouwden. Samen adopteerden ze twee dochters, Catherine en Jackie. Alyce zou zijn ontrouw echter jarenlang hebben getolereerd voordat ze hem uiteindelijk verliet. Jackie meed de publiciteit naarmate ze ouder werd, terwijl de relatie van Catherine met haar vader gespannen raakte – zo gespannen zelfs dat ze hem ooit aanklaagde vanwege onbetaalde studiekosten. Hun band verslechterde verder toen Falk in 1977 hertrouwde met actrice Shera Danese.
Catherine beweerde dat Shera het voor haar en haar zus steeds moeilijker maakte om hun vader te zien. Ze zei dat ze zich buitengesloten, onwelkom en uiteindelijk volledig afgesneden voelde tijdens de laatste jaren van Falks leven. Shera ontkende deze beschuldigingen via haar advocaat en hield vol dat ze uitsluitend in het belang van haar man handelde toen zijn gezondheid achteruitging.
En het ging snel achteruit.
