Toen Tomás Herrera in de bus naar huis stapte, had hij twee dingen bij zich: een stoffige soldatenrugzak en een vervaagde brief die langzamer was gegaan dan welke kogel dan ook die hij ooit in een gevecht had moeten trotseren. Na jaren van militaire dienst verlangde hij naar niets liever dan zijn dochter weer in zijn armen te sluiten.
Maar het lot had een nog wreedere thuiskomst voor ons in petto.
De brief arriveerde weken voordat Tomás de kazerne verliet. Geschreven in een trillend handschrift, bevatte hij slechts een paar regels – maar de laatste raakten hem dieper dan granaatscherven.
« Ze huilt elke nacht. Ze behandelen haar als een last. Kom alsjeblieft terug. »
Het was niet ondertekend, maar Tomás had geen handtekening nodig. Hij wist dat het van iemand uit zijn kleine stadje kwam die de waarheid durfde te vertellen waar hij bang voor was.
Terwijl de bus door stoffige vlaktes en bergwegen reed, klemde Tomás zich vast aan de krant en herhaalde die woorden. Hoe dichter hij bij zijn geboorteplaats kwam, hoe zwaarder zijn borst werd.
Toen Tomás door de roestige poort van zijn bescheiden huis stapte, hoorde hij geen gelach of het geschuifel van kleine voetjes die hem begroetten. In plaats daarvan hoorde hij gesmoord snikken – kreten die uit de varkensstal achter het huis kwamen.
Hij verstijfde.
Een door de oorlog geharde soldaat, een man die de dood in de ogen had gekeken, stond machteloos tegenover het geluid van de pijn van zijn kind. Langzaam liep hij naar de varkensstal. Wat hij daar zag, zou hem voor altijd bijblijven.
Zijn dochter, amper acht jaar oud, lag opgerold in een hoekje van de ren, haar kleine lichaam bedekt met aarde en stro. Tranen rolden over haar wangen terwijl er varkens in de buurt sjokten. Haar jurk was gescheurd, haar haar was klittend.
“Mija…” fluisterde Tomás met een krakende stem.
Het meisje keek op, met ongeloof in haar ogen. « Papa? »
