Mijn naam is Olivia Bennett, maar ik was Olivia Carter, de vrouw van een man die geloofde dat de waarde van een vrouw werd afgemeten aan het aantal kinderen dat ze kon geven. Ik woonde in Austin, Texas, getrouwd met Jason Carter, een financieel analist wiens ambities alleen overeenkwamen met zijn ego. De eerste twee jaar leken we gelukkig – dates, weekendjes weg en lange gesprekken over de toekomst. Jason bleef maar praten over het willen hebben van een groot gezin. Dat is wat ik zo leuk aan hem vond – althans dat dacht ik. Familie spellen
Toen we begonnen te proberen een baby te krijgen, veranderde alles. In het begin was Jason geduldig. Maar naarmate de maanden verstreken zonder een positief testresultaat, veranderde zijn toon. Elk bezoek aan de dokter, elke hormoontherapie, elke cyclus werd een test die ik steeds weer niet haalde. Ik herinner me dat ik in koude dokterspraktijken zat en me minder als een vrouw voelde en meer als een wetenschappelijk project.
« Je probeert niet hard genoeg », zei hij ooit toen ik huilde om de bijwerkingen van het medicijn.
Je probeert niet genoeg.
In het derde jaar van ons huwelijk was ons huis als een rustig slagveld. Hij volgde mijn eisprong op mijn telefoon, plande intieme ontmoetingen zoals zakelijke bijeenkomsten en stopte met me op andere momenten aan te raken. Als ik huilde, vertelde hij me dat ik « te emotioneel » was, dat stress « onvruchtbaarheid veroorzaakte », en legde hij alle schuld bij mij.
Op een avond, na weer een maand van teleurstellingen, zette Jason me aan onze eettafel – dezelfde tafel waar we ooit om hadden gelachen bij het afhalen. Hij zag er niet slecht uit. Keek… voor een vermoeid persoon.
‘Olivia,’ zuchtte hij, ‘ik denk dat we een pauze moeten nemen. Van deze… en van onszelf ».
