Iedereen aan tafel verstijfde toen Ethans hand Lilys wang raakte.
Een scherp geluid sneed door het gelach als glas dat op marmer versplinterde. Even haalde niemand adem. De achtergrondmuziek – zachte jazz van Ethans playlist – bleef spelen, wreed onverschillig.
Lily’s gezicht kleurde rood. Een steek brandde op haar huid, maar de diepere pijn kwam van de grijns op het gezicht van haar man. « Zo ga je om met een vrouw die te veel praat, » grapte Ethan, terwijl hij zijn glas whisky naar zijn vrienden hief. De mannen grinnikten ongemakkelijk. De vrouwen staarden naar hun borden.
Lily knipperde heftig met haar ogen en vocht tegen haar tranen. Niet hier. Niet waar ze bij waren. Niet voor hem.
Het had een informele vrijdagavond moeten worden – een eenvoudig diner met Ethans oude studievrienden bij hen thuis in Los Angeles. Ze had de hele middag besteed aan het bereiden van de maaltijd, het uitkiezen van de perfecte jurk en ervoor zorgen dat alles er perfect uitzag. Want bij Ethan was perfectie de enige manier om kalm te blijven.
Maar vanavond had één kleine opmerking – haar correctie over de datum in zijn verhaal – een onzichtbare grens overschreden.
Haar hart bonsde. Haar wang bonsde. Ze glimlachte. « Je hebt gelijk, schat, » fluisterde ze. « Ik vergeet altijd hoe grappig je bent. »
De tafel viel weer stil. Er klonk gelach, geforceerd maar vol klank. Ethan vervolgde zijn verhalen, trots, luid, zich er totaal niet van bewust dat er iets in Lily was veranderd – misschien wel gebroken. Ze keek hem aan en zag niet de man met wie ze zeven jaar geleden was getrouwd, maar een vreemdeling die net zoveel controle nodig had als lucht. En plotseling wist ze dat ze hem die controle zou ontnemen.
Toen de gasten na middernacht vertrokken, was Ethan dronken en triomfantelijk. « Ze waren dol op me, » stamelde hij, terwijl hij naar de slaapkamer strompelde. « Je zou eens moeten leren om een grapje te accepteren. »
