In het ziekenhuis kwam de diagnose: twee gebroken ribben, een gebroken neus, een hersenschudding. De dokter vertelde me over huiselijk geweld. Het maakte niet uit dat de dader mijn vader was.
Mijn man Kevin kwam aan, lijkbleek. Ik vertelde hem alles. Hij stelde maar één vraag:
« Wat heb je nodig? »
De volgende dag nam ik contact op met de advocaat die ik een paar weken eerder had geraadpleegd, Christine Walsh. Ze zag de video en startte onmiddellijk een procedure.
Er werd een noodbevel tot contactverbod verkregen. De politie kwam mijn verklaring opnemen. De agent bekeek de beelden zonder met zijn ogen te knipperen, tot het moment dat mijn vader me sloeg terwijl ik op de grond lag.
« Hij wordt vandaag nog gearresteerd, » vertelde ze me.
Dat was hij.
Zijn arrestatie haalde de lokale krantenkoppen. De gerespecteerde man, de kerkvrijwilliger, werd beschuldigd van zware mishandeling. De façade stortte in.
Het strafproces resulteerde in een veroordeling: schuldig. Achttien maanden gevangenisstraf.
Tegelijkertijd heb ik een civiele procedure aangespannen. Met bankafschriften, berichten en bewijsmateriaal dat ik in de loop van maanden heb verzameld. Diefstal, financieel misbruik, immateriële schade.
Ze ontkenden alles. Daarna probeerden ze te onderhandelen.
Toen ze beseften dat een openbaar proces verwoestende gevolgen zou hebben, gaven ze toe.
Vijfenzeventigduizend dollar. Geen zwijgclausule.
Ze moesten hun huis verkopen. De zaak van mijn vader ging failliet. Mijn zus bleef zonder kapsalon achter.
Ik juichte niet. Ik haalde adem.
