Clara schudde langzaam haar hoofd. « Nee, meneer. » Maar ze zei iets… wat geen enkel kind zou moeten zeggen.
Michael fronste zijn wenkbrauwen. « Wat zei ze? »
De meid aarzelde. « Misschien is het beter als je het haar vraagt. »
Lily’s lip trilde, tranen verzamelden zich in haar ogen, maar haar blik was koppig. Er was een gevoel van spanning in de kamer – als de lucht voor een storm.
Michael wist nog niet dat wat hij op het punt stond te horen zijn hart zou breken… En tegelijkertijd zal het ze gaan behandelen.
—
**Deel 2**
Michael ging naast het bed van zijn dochter zitten. « Lily, » zei hij zachtjes, « wat het ook is, vertel me gewoon de waarheid. »
Lily’s kleine handjes knepen nerveus in haar knieën. « Ik zei tegen haar… dat ze net als mijn moeder is. Dat hij ook zou vertrekken. Iedereen vertrekt.
Clara’s ogen werden zachter en plotseling begreep Michael het. Het was geen rebellie die Lily dreef – het was rouw.
Hij herinnerde zich de nacht dat zijn vrouw Grace stierf. Lily was toen vijf jaar oud, knuffelde een teddybeer terwijl de machines piepten en toen stil vielen.
Vanaf dat moment verdween het gelach uit het huis. Michael verdiepte zich in het werk en huurde mensen in om de stilte te vullen.
Maar liefde, zoals hij nu begreep, kan niet worden gehuurd.
« Ik haat haar niet, » fluisterde Lily. « Gewoon… Ik wil niet dat ze weggaat zoals mijn moeder.
Clara knielde naast haar neer en legde voorzichtig haar hand op haar schouder. « Schat, ik ga nergens heen. Beloven.
Lily keek haar onzeker aan.
Michael keek weg en knipperde met zijn ogen om zijn tranen in te houden.
Jarenlang dacht hij dat Lily gewoon losbandig was – en ze was gewoon doodsbang. Doodsbang dat ze weer iemand zou verliezen.
Die avond, tijdens het diner, was de sfeer anders.
Clara serveerde zelfgemaakte soep en maïsbrood – het soort dat Grace vroeger maakte.
Voor het eerst in jaren aten Michael en Lily samen aan dezelfde tafel.
Clara praatte niet veel, maar haar aanwezigheid veranderde het ritme van het huis: ze neuriede tijdens het koken, liet verse bloemen op tafel liggen, vouwde Lily’s kleren netjes op en zette er lavendelzakjes tussen.
Langzaam begon het gelach terug te keren in de lege gangen van het landhuis.
