Het geschreeuw begon precies toen hij de drempel van het huis overstapte.
« Ga mijn kamer uit! » Ik haat je!
Michael Hayes bevroor in de marmeren lobby van zijn herenhuis in Boston, nog steeds met een aktetas in zijn hand.
Het was de stem van zijn tienjarige dochter, Lily – piepend, woedend en bevend. Maandenlang was de rust een vreemde vreemdeling geweest in dit huis.
Michael was vijf jaar weduwnaar en probeerde de leegte op te vullen met werk. Zijn bedrijf bloeide, maar het gezinsleven viel uit elkaar.
Sinds de dood van zijn vrouw, Lily, is ze introvert, veeleisend en soms wreed geworden.
De zes huishoudsters vertrokken met tranen in hun ogen, niet in staat om haar woede-uitbarstingen te verdragen.
Die ochtend arriveerde er een nieuwe gastvrouw, een stille vrouw genaamd Clara Mendoza.
Ze zag er ongeveer veertig uit, had zachtbruine ogen en handen gemaakt voor zorg in plaats van ruzies.
Ze glimlachte alleen maar en zei: « Kinderen hebben gewoon geduld nodig, meneer. » Ik heb er zelf drie grootgebracht.
Michael wilde haar geloven.
Nu, toen hij in de lobby stond, hoorde hij boven iets verpletteren. Porselein, misschien.
Zijn pols versnelde. Hij rende de trap op en beklom twee treden tegelijk.
Het geschreeuw stopte. De lucht bevroor.
Toen hij boven kwam, zag hij dat de deur van Lily’s kamer op een kier stond.
Door de kier zag hij Clara naast het bed staan – kalm maar vastberaden – en Lily’s gezicht was rood van woede.
Op de vloer lag een kapotte vaas en sporen van water dat in het tapijt dreef.
« Wat is hier aan de hand? » Vroeg Michael, terwijl hij naar binnen stapte.
Even sprak geen van beiden. Lily’s ogen gingen tussen haar vader en Clara heen. Uiteindelijk riep ze uit:
« Zij… Ze sloeg me!
Michaels borst verstrakte. Hij wendde zich tot Clara. « Is dat waar? »
