Waarom ons brein zo dol is op hemelse illusies
De reden waarom deze foto zo fascinerend is, is dat hij een universeel fenomeen oproept: pareidolie. Deze term verwijst naar onze neiging om bekende vormen te zien in dingen die ons eigenlijk niet bekend voorkomen. Een gezicht in de wolken, een hart in het koffieschuim, een silhouet in de maan… onze geest is dol op het leggen van verbanden.
Deze reflex is allesbehalve onbeduidend. Ze weerspiegelt onze behoefte aan betekenis, ons verlangen om te geloven dat er een verband bestaat tussen ons en de wereld om ons heen. Deze tekenen uit de hemel , al dan niet puur optisch, stimuleren onze verbeelding en herinneren ons eraan dat schoonheid overal is, zelfs waar we het het minst verwachten.
Wat als de werkelijke boodschap uit de hemel was om het rustiger aan te doen?
