Mike en ik waren zeven jaar getrouwd en ik geloofde echt dat we partners waren.
Toen hij mij vertelde dat hij zijn baas 8.000 dollar schuldig was nadat hij met zijn geleende auto een ongeluk had gehad, hoefde ik geen moment na te denken.
Ik heb mijn erfenis van mijn grootmoeder gebruikt om hem te helpen.
Een paar dagen later, terwijl ik via zijn laptop naar een recept zocht, stuitte ik op iets verontrustends: vlieg- en hotelboekingen voor twee.
Een weekje Miami. De namen? Mike… en Sarah, onze getrouwde buurvrouw.
De kosten van de reis? $7.983.
Hetzelfde bedrag dat Mike beweerde « verschuldigd » te zijn. Nog steeds hopend dat er iets mis was, belde ik zijn baas, die me vertelde dat er geen ongeluk was gebeurd.
Die avond bleef ik kalm en glimlachte zelfs toen Mike terloops zijn ‘zakenreis’ ter sprake bracht.
Toen nodigde ik Sarah en haar man uit voor het avondeten.
Halverwege de maaltijd bracht ik Mikes reis naar Washington D.C. terloops ter sprake. Sarahs man mengde zich er snel in:
“Grappig, ze gaat diezelfde week naar Miami!” Er viel een stilte.
De waarheid kwam harder aan dan welk gerecht dan ook dat ik ooit had geserveerd.
Ik stond op, veegde mijn handen af en ging weg.
Geen geschreeuw. Geen drama. Alleen duidelijkheid.
