« Vrede aan hen die niets meer eisen . »
Zes maanden waren verstreken sinds Andrej was overleden. Zijn graf was op de oude begraafplaats, naast zijn vader. Elena kwam er alleen aan, zonder bloemen, zonder tranen. Ze stond daar gewoon. Heel lang.
Niet uit liefde. Uit respect voor wie hij ooit was. Voor de herinnering die ze nog steeds in zich droeg.
Die dag was een vrije dag in het centrum. Elena kwam ‘s avonds thuis. De seringen in de tuin stonden in bloei, net als in de jaren dat zij en Andrey net getrouwd waren. Ze ging op een bankje zitten en keek naar de lucht.
Op haar schoot lag een foto: zij, jong, met een hoofddoek, zonder wenkbrauwen na de chemotherapie. Naast haar lag hun dochtertje, klein, lachend, haar hand vasthoudend.
Toen alles uit elkaar viel, had ze alleen maar geloof.
Nu heeft ze het leven.
Haar kleindochter rende naar haar toe – klein, blond, met bruine ogen.
– Oma, waarom bent u zo stil?
— Denk ik. Over hoe belangrijk het is om geen wraak te nemen, maar om te bouwen. Niet om beledigd te zijn, maar om hogerop te komen. Het is moeilijk. Maar dit is de enige manier om menselijk te blijven.
Het meisje omhelsde haar.
– En jij bent echt. Net als in een sprookje, maar dan levend.
En Elena lachte voor het eerst in lange tijd – puur, ongedwongen, vanuit haar hart.
