Ik ben 37 en kreeg zeven maanden geleden de diagnose kanker. Toen ik begon te herstellen, plunderde mijn man onze rekening en vertrok. Hij zei dat het « te zwaar was om me te zien lijden » en dat het tijd was om « verder te gaan ». Ik grijnsde toen hij dat zei. Wat hij niet wist, was dat… ik me al had voorbereid op het ergste – niet alleen medisch, maar ook emotioneel en financieel. Een paar maanden eerder had ik het grootste deel van mijn spaargeld op een aparte rekening op mijn naam gezet, nadat ik zijn toenemende afstandelijkheid had opgemerkt. Ik hoopte dat ik het nooit nodig zou hebben.
Maar de dag dat hij wegging, besefte ik dat ik niet alles kwijt was – ik had gewoon ruimte gemaakt. Herstel werd meer dan een fysieke reis. Ik bracht mijn dagen in behandeling en mijn nachten door met het heropbouwen van mezelf: mentaal, spiritueel en financieel. Ik omringde me met mensen die niet voor mijn pijn wegliepen – ze stonden ernaast.
