Maar de dag dat hij naar buiten liep, realiseerde ik me dat ik niet alles kwijt was – ik had gewoon ruimte gemaakt.
Herstel werd meer dan een fysieke reis. Ik bracht mijn dagen door met behandeling en mijn nachten met het opnieuw opbouwen van mezelf: mentaal, spiritueel en financieel.
Ik omringde me met mensen die niet wegliepen voor mijn pijn – ze stonden ernaast.
Vrienden brachten me om de beurt naar afspraken, een buurman kookte maaltijden en zelfs een verpleegster schonk me een kleine armband met het woord ‘Hoop’ erop. Vorige maand kreeg ik het nieuws: remissie.
Ik huilde — niet uit angst deze keer, maar omdat ik meer dan ziekte had overleefd.
Ik had verlatenheid, angst en verraad overleefd. En ik had het gedaan met stille kracht waarvan hij nooit had geloofd dat ik het had.
Vandaag open ik een kleine steungroep voor mensen die zich alleen voelen in hun strijd. Want genezing gaat niet alleen over het lichaam, het gaat erom jezelf te bewijzen dat achtergelaten worden je soms kan leiden naar de sterkste versie van wie je bedoeld was te zijn.
