— Het is waarschijnlijk mijn parfum… of misschien iets aan mijn kleren… — mompelde ze, terwijl ze probeerde de situatie te rationaliseren.
Maar de agent kon het gevoel niet van zich afschudden dat er iets mis was. Die nacht zat hij met Ralf en haalde een oude zwart-wit foto tevoorschijn uit een cold case — een wazige afbeelding van een vrouw die jaren geleden betrokken was bij een gewelddadige bankoverval. Op het moment dat Ralf de foto zag, begon hij weer te blaffen.
Verontrust deed de agent een achtergrondonderzoek naar de lerares. De resultaten waren verbijsterend. Haar identiteit was pas zeven jaar geleden vastgesteld, en gegevens over haar verleden — waaronder haar geboorteplaats en vroegere naam — waren inconsequent.
Er werd een onderzoek gestart.
Binnen enkele dagen kwam de waarheid aan het licht: vijftien jaar geleden had ze deelgenomen aan een gewapende overval waarbij meerdere mensen gewond raakten. Na de vlucht had ze haar dood in een brand in scène gezet, een nieuwe identiteit gecreëerd en zich aan de andere kant van het land gevestigd — uiteindelijk werd ze een geliefde lerares.
Niemand had iets vermoed. Ze had haar verleden zo goed verborgen. Maar waar ze niet op gerekend had… was de hond.
Ralf was jaren geleden betrokken bij het oorspronkelijke onderzoek. Getraind om verdachten op te sporen, had hij destijds de plaats delict besnuffeld en die geur diep in zijn geheugen opgeslagen. En zelfs na al die tijd was hij het niet vergeten.
De lerares werd gearresteerd voor de verbijsterde collega’s en ontredderde kinderen. Ouders konden het niet geloven. Voor hen was ze altijd zacht, geduldig en betrouwbaar geweest. Niemand had kunnen vermoeden dat achter haar warme glimlach de schaduw van een lang begraven geheim leefde.
