Hij keek me aan, vastberadenheid fonkelde in zijn ogen. « Wat papa me gevraagd heeft te doen, » zei hij vastberaden. « Ik ga het fonds gebruiken. Mensen helpen. Een verschil maken. »
De weken die volgden waren surrealistisch. Rylan stortte zich met een passie die ik nog nooit eerder had gezien op het project. Hij begon klein – hij betaalde de doktersrekeningen van een buurman, financierde een beurs voor een lokale student – maar al snel reikte hij verder en kwam hij in contact met organisaties en goede doelen die aansloten bij de visie van mijn vader. Hem zien transformeren was inspirerend, maar het deed me ook afvragen: waar had ik me nu weer gezet?
Op een middag, terwijl ik mijn moeder hielp met het sorteren van wat oude dozen op zolder, stuitte ik op een fotoalbum dat ik al jaren niet meer had gezien. Bladerend door de pagina’s zag ik foto’s van mijn vader op familiebijeenkomsten, barbecues en vakanties. Op elke foto was hij glimlachend, lachend, omringd door mensen van wie hij hield.
Maar wat me het meest opviel, was hoe aanwezig hij leek. Hoe betrokken. Zelfs midden in de chaos had hij altijd tijd voor iemand – een knuffel voor een huilend kind, een klopje op de schouder voor een worstelende vriend.
Toen drong het tot me door: misschien was aanwezig zijn wel de echte erfenis die mijn vader had achtergelaten. Niet het geld of de anonieme donaties, maar de manier waarop hij er voor mensen was. De manier waarop hij om mensen gaf.
Dat besef maakte iets in me los. Als Rylan zijn best kon doen en de wensen van mijn vader kon honoreren, waarom ik dan niet? Natuurlijk had ik geen toegang tot een trustfonds, maar ik had wel iets anders: tijd. Energie. De bereidheid om het te proberen.
Ik begon als vrijwilliger in een buurthuis in het centrum, waar ik kunstlessen gaf aan kinderen van wie de ouders zich geen buitenschoolse activiteiten konden veroorloven. In het begin voelde het ongemakkelijk – ik was niet gewend om mezelf bloot te geven – maar hoe meer ik gaf, hoe meer ik besefte hoeveel ik er zelf van kreeg. Deze kinderen deden me denken aan mezelf op hun leeftijd: nieuwsgierig, enthousiast en vol potentie. Dat te kunnen koesteren, voelde als het mooiste geschenk.
Maanden verstreken en onze familiedynamiek veranderde op manieren die niemand van ons had verwacht. Rylan werd een kracht ten goede en zette vaders vrijgevigheid om in concrete daden.
Geïnspireerd door zijn inzet sloot mijn moeder zich aan bij een lokale liefdadigheidsraad en begon ze fondsenwervingsacties te organiseren. Ikzelf vond mijn doel in die kunstlessen, in contact komen met kinderen die iemand nodig hadden die in hen geloofde.
