Een grijze begrafenis, een man zonder zijn anker.
Een gure wind raasde over Oakwood Cemetery en joeg droge bladeren rond een vers graf onder een grauwe hemel van Rhode Island.
Jackson Montgomery – Wall Street-gigant, imperiumbouwer, een naam die men met de nodige voorzichtigheid uitsprak – stond tussen de rouwenden. Maar dat alles deed er vandaag niet toe.
Vandaag was hij slechts een echtgenoot die zijn vrouw had verloren.
Eleanor was de enige die ooit de man achter de miljarden, de meedogenloze deals en het perfecte pak had gezien. Ze hadden een leven opgebouwd vol liefde en gelach… en één stille pijn waar ze zelden over spraken: ze hadden nooit kinderen gekregen.
Toen de kist in de aarde zakte, voelde Jackson een leegte in zijn borst – alsof een deel van hem met haar werd begraven.
Condoleances die aanvoelden als machines.
De begrafenis was groots, precies zoals iedereen had verwacht. De elite van Rhode Island arriveerde in golven – sommigen rouwden oprecht, anderen beschouwden het als de belangrijkste gebeurtenis van het seizoen.
Handdruk. Omhelzing. Condoleances.
Alles voelde ingestudeerd aan.
Jackson hoorde er nauwelijks iets van. Zijn wereld was gereduceerd tot de echo van Eleanors stem – die nu voorgoed verdwenen was. Hij wilde dat de menigte verdween. Maar mannen zoals hij waren nooit echt alleen… behalve op de manieren die er echt toe deden.
Toen de dienst was afgelopen en de mensen wegliepen, bleef Jackson staan – zijn ogen gericht op het gepolijste hout, dat nu onder het vuil zat. De kou sneed door zijn jas heen.
Op een respectvolle afstand wachtte zijn vaste chauffeur, Thomas, zonder hem te storen.
DRIE MEISJES BIJ DE EIKENBOOM
Jackson draaide zich uiteindelijk om en vertrok.
Toen zag hij ze.
Aan de rand van de begraafplaats – half verscholen achter een eik – stonden drie identieke kleine meisjes , ongeveer acht jaar oud. Kastanjebruine paardenstaarten. Bijpassende donkerblauwe jassen. Handen ineengeklemd alsof ze elkaar overeind hielden.
Ze zagen er niet uit als rijke rouwenden. Hun kleding was eenvoudig. Hun gezichten waren bleek. Hun blik… te intens voor kinderen.
Jackson fronste zijn wenkbrauwen. Hij herkende ze niet. Toch voelde hij een beklemmend gevoel op zijn borst, een versnelde hartslag zonder logische reden.
Een van hen zette een aarzelende stap naar voren, maar stopte toen, alsof hij zich een regel herinnerde.
Heel even keken Jackson en zij elkaar in de ogen en voelden ze een vreemde, onverklaarbare aantrekkingskracht.
Voordat hij iets kon zeggen, draaiden de drie meisjes zich perfect synchroon om en liepen weg – ze verdwenen achter de boom.
Thomas’ stem bracht hem terug bij zinnen. « Meneer… de auto staat klaar. »
Jackson keek nog eens naar de lege plek waar ze net nog stonden. Hij haalde diep adem.
Waarschijnlijk niets, dacht hij. Gewoon kinderen uit de buurt. Nieuwsgierigheid.
Hij stapte in de auto en probeerde zich weer in zijn verdriet te verliezen.
Maar die nacht bleven die drie gezichten hem achtervolgen.
HET PENTHOUSE EN DE SPOOKVERHAAL
In zijn penthouse in Manhattan fonkelde de skyline zoals altijd – koud, veraf, ongrijpbaar. Jackson schonk whisky in en staarde naar een ingelijste foto van Eleanor op zijn bureau.
‘Ik mis je,’ fluisterde hij, zijn stem brak.
Eleanor had altijd geloofd in voortekens, in betekenis, in timing. Ze zou hem hebben gezegd dat hij het gevoel dat die meisjes achterlieten niet moest negeren.
Jackson probeerde het af te doen als verdriet… maar diep van binnen wist hij dat hij ze nog niet voor het laatst had gezien.
De slaap wilde maar niet komen. Telkens als hij zijn ogen sloot, zag hij drie identieke figuren bij een eikenboom, die hem gadesloegen alsof ze hem al kenden.
HET TELEFOONGESPREK DAT HIJ NIET KON UITLEGGEN
De volgende dag zat Jackson in zijn kantoor op de 54e verdieping en staarde naar kwartaalverslagen alsof ze in een andere taal waren geschreven. Zijn assistent regelde afspraken. Jackson nam er nauwelijks nota van.
Zijn gedachten bleven steeds terugkeren naar de begraafplaats.
Uiteindelijk, gefrustreerd door zichzelf, belde hij Thomas.
