De grootste investering.
Het geluid van Dereks pen die over het papier kraste, vulde de stille rechtszaal als nagels over een schoolbord. Ik keek vanaf de andere kant van de mahoniehouten tafel toe hoe mijn man, met wie ik acht jaar getrouwd was, onze scheidingspapieren ondertekende met dezelfde nonchalante onverschilligheid waarmee hij boodschappenlijstjes had ondertekend.
‘Nou, dat was makkelijker dan ik dacht,’ mompelde Derek tegen zijn peperdure advocaat, hard genoeg zodat ik en mijn door de rechtbank aangewezen advocaat het konden horen. ‘Ik heb bijna medelijden met haar. Bijna.’
Rechter Harrison, een strenge vrouw van in de zestig met zilvergrijs haar dat strak in een knot was gebonden, keek over haar bril heen met duidelijke afkeuring naar Derek.
« Meneer Thompson, toon alstublieft respect voor deze procedure en voor uw echtgenote. »
‘Aanstaande ex-vrouw,’ corrigeerde Derek met een lachje. ‘En met alle respect, edelachtbare, ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat dit al lang had moeten gebeuren.’
Ik hield mijn handen gevouwen in mijn schoot en drukte mijn nagels in mijn handpalmen om te voorkomen dat ik zou trillen. Mijn eenvoudige zwarte jurk voelde armoedig aan in vergelijking met Dereks verzorgde verschijning – precies het imago dat hij wilde uitstralen: een succesvolle zakenman die scheidde van zijn worstelende vrouw die zijn ambities niet kon bijbenen.
Uit mijn ooghoek zag ik haar. Candace zat op de achterste rij en probeerde onopvallend te blijven in haar rode jurk en designerhakken. Mijn vervangster. Dereks secretaresse die zijn minnares was geworden, hoewel ze zichzelf nu liever zijn ‘zakenpartner’ noemde.
‘Mevrouw Thompson,’ zei rechter Harrison rechtstreeks tegen mij. ‘Heeft u nog iets te zeggen voordat we deze procedure afronden?’
Ik opende mijn mond, maar sloot hem weer. Wat kon ik zeggen? Dat mijn man me had bedrogen? Dat hij onze financiën had gemanipuleerd zodat alles op zijn naam stond? Dat hij me financieel afhankelijk van hem had gemaakt en me vervolgens als oud papier had weggegooid?
‘Nee, edelachtbare,’ bracht ik er uiteindelijk uit.
Dereks grijns werd breder. « Zie je, zelfs zij weet dat dit het beste is. »
Mijn advocaat, mevrouw Patterson, een vriendelijke oudere dame die mijn zaak pro bono behandelde, bladerde nerveus door haar papieren. Volgens de schikking zou ik het huis krijgen – tot de nok toe belast met een hypotheek – onze oude Honda en een kleine maandelijkse alimentatie. Derek zou zijn succesvolle adviesbureau, zijn BMW, zijn boot en zijn aanzienlijke pensioenrekeningen behouden.
‘Voordat we afsluiten,’ zei mevrouw Patterson plotseling, terwijl ze opstond, ‘moeten we nog één ding bespreken met betrekking tot de erfenis van mevrouw Thompson van haar overleden vader.’
Dereks glimlach verdween even. ‘Welke erfenis? Haar vader was een conciërge die vijf jaar geleden is overleden.’
De minachtende manier waarop hij ‘conciërge’ zei, deed mijn bloed koken. Mijn vader, Robert, had meerdere banen gehad om ons gezin te onderhouden nadat mijn moeder was overleden.
‘Dat willen we nu juist ophelderen,’ antwoordde mevrouw Patterson kalm. ‘Het blijkt dat er na het overlijden van de heer Robert Mitchell een aantal juridische documenten niet correct zijn verwerkt.’
Rechter Harrison boog zich geïnteresseerd voorover. « Wat voor documenten? »
« Zijn laatste wil en testament, edelachtbare. Door een aantal administratieve fouten bij de rechtbank is het nooit officieel voorgelezen of ondertekend. »
Derek schaterde van het lachen. « Dit is belachelijk. We verspillen de tijd van de rechtbank aan het testament van een oude man. Wat zou hij haar in vredesnaam hebben nagelaten? Zijn verzameling werklaarzen? »
Candace giechelde vanaf de achterste rij, en Derek draaide zich om en knipoogde naar haar.
‘Edele rechter,’ vervolgde mevrouw Patterson, ‘ik verzoek u de definitieve afhandeling van deze echtscheiding uit te stellen totdat het testament van de heer Mitchell naar behoren kan worden gelezen en ondertekend, aangezien dit een aanzienlijke invloed kan hebben op de verdeling van de bezittingen.’
Dereks advocaat sprong op. « Bezwaar, edelachtbare. Dit is overduidelijk een vertragingstactiek. »
‘Niet per se,’ antwoordde rechter Harrison bedachtzaam. ‘Als er administratieve fouten zijn gemaakt bij de afhandeling van de nalatenschap, kan het testament nog steeds rechtsgeldig zijn, ook al is het niet uitgevoerd. Mevrouw Patterson, heeft u documentatie om deze bewering te staven?’
Mevrouw Patterson overhandigde een dikke map aan de gerechtsbode. Terwijl rechter Harrison de documenten doornam, viel de rechtszaal stil, op het steeds onrustiger wordende ademhalen van Derek na.
Ik zag hoe de zelfverzekerde façade van mijn man begon af te brokkelen. Voor het eerst sinds dit hele proces begon, zag Derek er onzeker uit.
‘Dit is zeer ongebruikelijk,’ mompelde Preston, maar zijn stem klonk niet meer zo zelfverzekerd als eerder.
Rechter Harrison keek eindelijk op. « Ik heb tijd nodig om deze documenten goed te bestuderen. Deze rechtbank wordt voor een week geschorst om de nalatenschap en het testament van de heer Robert Mitchell naar behoren te kunnen onderzoeken. »
Derek sprong overeind. « Edele rechter, dit is absurd! »
‘Meneer Thompson, ik raad u aan uw stem te verlagen in mijn rechtszaal,’ antwoordde rechter Harrison streng. ‘En ik raad u aan deze week te overwegen dat er wellicht meer aan de hand is met de familie van uw vrouw dan u dacht.’
Toen de rechter met zijn hamer sloeg, zag ik iets in Dereks ogen wat ik nog nooit eerder had gezien. Angst.
Acht jaar lang had hij elk aspect van onze relatie beheerst. Maar nu wist hij voor het eerst niet wat er zou komen.
Ik ook niet. Maar voor het eerst in maanden voelde ik een vonk van iets wat ik bijna vergeten was. Hoop.
Zes maanden eerder
Het was een dinsdagavond in maart toen alles veranderde – de dag na onze achtste huwelijksverjaardag, die Derek volledig was vergeten.
Dereks adviesbureau groeide snel. Ik was trots op zijn succes, ook al betekende het langere werkdagen en minder tijd samen. Ik had drie jaar eerder op Dereks aanraden mijn fulltime marketingbaan opgezegd.
‘We hebben de stress van twee veeleisende carrières niet nodig,’ had hij gezegd. ‘Op deze manier kun je je concentreren op het creatieve werk waar je van houdt.’
Destijds leek het romantisch. Ik besefte toen nog niet dat financiële onafhankelijkheid en creatieve vrijheid twee heel verschillende dingen waren.
Die dinsdagavond belde Derek rond vijf uur om te zeggen dat hij weer laat zou moeten werken. Candace hielp hem met de voorbereiding van een belangrijke presentatie, legde hij uit.
Ik besloot hem te verrassen. Ik had de middag besteed aan het maken van zijn favoriete lasagne en was met een maaltijd voor hen beiden naar zijn kantoor gereden.
Dereks kantoor was gevestigd in een omgebouwd pakhuis in het centrum. De parkeerplaats was vrijwel leeg, op Dereks BMW en Candaces rode Mercedes na.
Ik gebruikte mijn sleutel om binnen te komen, terwijl ik de warme ovenschotel in evenwicht hield. De lift leek een eeuwigheid te duren. De meeste kantoorlampen waren uit. Alleen de gloed van Dereks hoekantoor verlichtte de werkruimte.
Ik was halverwege het hoofdkantoor toen ik Derek hoorde lachen – niet zijn beleefde, professionele lach, maar de diepe, oprechte lach die hij vroeger alleen voor mij bewaarde.
‘Je bent vreselijk,’ zei Candace op een speelse en flirterige toon. ‘Wat als er iemand binnenkomt?’
‘Er komt niemand binnen,’ antwoordde Derek. ‘Bovendien betaal ik de huur van dit pand. Ik zou hier moeten kunnen doen wat ik wil.’
Mijn handen begonnen te trillen. Ik wist dat ik me moest aankondigen, maar iets hield me verlamd achter een scheidingswand.
‘Ik vind het heerlijk als je zo bezitterig en dominant bent,’ sprak Candace zachtjes. ‘Dat is zo anders dan hoe je thuis bent.’
De nonchalante manier waarop ze over mijn huis sprak, kwam voor mij als een fysieke klap aan.
‘Praat niet over thuis,’ zei Derek. ‘Je weet dat die situatie ingewikkeld is.’
‘Situatie?’ lachte Candace. ‘Is dat hoe we je vrouw nu noemen?’
‘Amara is… ze is een goed mens,’ zei Derek, ‘maar ze begrijpt niet wat er nodig is om iets echts op te bouwen. Ze motiveert me niet om beter te worden, zoals jij dat wel doet.’
Ik drukte mijn rug tegen de scheidingswand, met het gevoel dat ik misselijk werd.
‘Wanneer ga je het haar vertellen?’ vroeg Candace.
“Binnenkort. Ik moet eerst het bedrijf herstructureren. Zorgen dat alle activa goed gepositioneerd zijn. Ik kan het me niet veroorloven om de helft van alles wat ik heb opgebouwd te verliezen door onzorgvuldigheid met de timing.”
‘Je bedoelt de helft van alles wat we hebben opgebouwd,’ corrigeerde Candace.
‘Natuurlijk, schat. Daarom moet ik slim omgaan met de scheiding. Amara denkt dat ze recht heeft op de helft van alles, maar ze heeft geen idee hoeveel dit bedrijf nu echt waard is.’
Scheiding. Het woord trof me als een mokerslag.
‘Ze zal zo geschrokken zijn,’ zei Candace tevreden. ‘Ze heeft echt geen flauw benul, hè?’
“Helemaal niets. Ze denkt nog steeds dat ik dezelfde man ben met wie ze acht jaar geleden is getrouwd. Ze heeft geen flauw benul van de overheidscontracten, de offshore-rekeningen, helemaal niets.”
Ze lachten allebei, en het geluid klonk als brekend glas in mijn borst.
Ik deinsde langzaam achteruit en bereikte de lift. Zodra de deuren dichtgingen, stortte ik volledig in.
De autorit naar huis was een waas van tranen en ongeloof. Toen ik thuiskwam, gooide ik de lasagne in de prullenbak en ging aan de keukentafel zitten, starend naar de trouwfoto’s aan de muur.
Derek kwam rond middernacht thuis en floot vrolijk. « Sorry dat ik zo laat ben. Die presentatie was echt zwaar, maar ik denk dat we het goed gedaan hebben. »
Ik wilde hem confronteren, maar iets hield me tegen. Misschien was het de schok, of misschien vertelde mijn overlevingsinstinct me dat ik slimmer moest zijn.
‘Dat is geweldig, schat,’ wist ik uit te brengen. ‘Ik ben trots op je.’
