Elijah knikte enkel, zijn hart was vol. Toen het gezin vertrok, draaide hij zich om en ging weer naar binnen – waar zijn vrouw, met hernieuwde vastberadenheid in haar ogen, moeite had om weer rechtop te zitten.
— Ik denk… Ik denk dat ik dit kan, fluisterde ze.
Elijah glimlachte en zijn borst zwol op van hoop.
Want soms komen wonderen niet als bliksemschichten. Soms komen ze als twee verloren meisjes die je eraan herinneren dat zelfs de langste duisternis weer verlicht kan worden.
Als dit verhaal je heeft geraakt, vergeet het dan niet te delen met iemand die vandaag wat hoop kan gebruiken.
