Toen keek Jake zijn moeder aan alsof hij haar smeekte om Elliot in huis te nemen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Pleeggezin worden was niet iets wat ze zomaar konden beslissen. ‘Laten we met mevrouw Randall, de maatschappelijk werker, praten. Het is niet zo eenvoudig als het klinkt. Maar als we iets kunnen doen om te helpen, moeten we dat misschien doen,’ zei Susan terwijl ze haar arm op de schouder van haar zoon legde.
Een paar dagen later kwam mevrouw Randall bij hen thuis. Ze observeerde de omgeving, maakte aantekeningen en informeerde naar hun dagelijks leven, financiële situatie en gezinsgewoonten.
Mevrouw Randall vertrok met een beleefde maar vage glimlach en vertelde Jake en Susan dat spoedplaatsing een ingewikkeld proces was.
Maar Jake en Susan vonden het wachten niet erg. Ze wilden alleen maar dat Elliot veilig was en iemand had die van hem hield en voor hem zorgde.
Het duurde niet lang voordat Susan een telefoontje kreeg van de maatschappelijk werker. Ze zag het nummer op haar telefoonscherm en zei: « Dit zou het wel eens kunnen zijn. Laten we bidden dat Elliot bij ons blijft. »
Maar dat was niet de reden waarom mevrouw Randall hen belde. « Susan, we hebben Elliots moeder gevonden, » zei ze.
Het bleek dat zijn moeder een jonge vrouw was, slechts twee jaar ouder dan Jake. Ze was een alleenstaande moeder die de zorg voor een baby overweldigend vond.
