De middag van 15 maart 2015 leek voor de familie Morales een gewone zondag. Kinderen lachten, moeders kletsten op bankjes en de geur van geroosterde maïs vulde de lucht in Benito Juárez Park in Ecatepec, in de staat Mexico.
Maar die dag zou een nachtmerrie worden die diep in het hart van Guadalupe Morales, moeder van drie kinderen, was gegrift.
Haar kinderen – Daniel (12), Miguel (9) en Sofia (7) – speelden een paar meter verderop. Binnen enkele ogenblikken waren ze verdwenen. Geen spoor. Geen verklaring. Alleen stilte en een leeg park waar seconden eerder nog gelachen was.
Guadalupe herinnerde zich dat ze haar hoofd maar even omdraaide. Toen ze omkeek, waren de kinderen verdwenen. De paniek verspreidde zich razendsnel door het park. Ouders riepen namen, bewakers doorzochten de uitgangen, vreemden boden hulp aan.
Maar de kinderen Morales waren in het niets verdwenen.
Getuigen zeiden dat ze de broertjes en zusjes bij de schommels hadden gezien. Anderen beweerden dat er eerder een wit busje rond het park had gereden. Maar er kwam niets concreets naar boven. De politie arriveerde, maar naarmate de uren dagen werden, werd het spoor steeds vager.
« Ze waren er gewoon, » snikte Guadalupe toen. « En toen waren ze er niet meer. Hoe is dat mogelijk? »
Negen jaar lang beleefde Guadalupe de ergste nachtmerrie van elke ouder. Ze zocht onvermoeibaar, verspreidde foto’s door heel Ecatepec, volgde valse aanwijzingen en smeekte de autoriteiten elk jaar om de zaak te heropenen.
Haar man, Raúl, probeerde sterk te blijven, maar de verdwijning had een enorme impact op de familie. De nachten waren eindeloos, vol onbeantwoorde gebeden.
Elke verjaardag was een pijnlijke herinnering aan de afwezigheid van de kinderen. Daniel zou 21 worden, Miguel 18, Sofia 16. Maar in plaats van taarten en kaarsjes stonden hun foto’s op een klein altaar, omringd door kaarsen en afnemende hoop.
Buren hielden op met vragen stellen. Zelfs de autoriteiten gingen uiteindelijk verder. Maar Guadalupe deed dat nooit.
Toen was het 15 maart 2024 – precies negen jaar na de verdwijning. Om 18:47 uur ging Guadalupes telefoon.
Ze nam bijna niet op. Maar toen ze dat deed, klonk er een trillende stem aan de andere kant.
« Mama… ik ben het. Daniel. »
Haar knieën knikten. Ze liet de telefoon vallen. Raúl pakte hem op en riep: « Wie is dit?! » Maar de stem herhaalde: « Het is Daniel. Ik ben in het park. Benito Juárez Park. Kom alsjeblieft. Schiet op. »
Toen werd de verbinding verbroken.
