Het leven gaat door, zelfs als het onmogelijk lijkt. De zon komt nog steeds op. Emma lacht nog steeds. Ik vind nog steeds momenten van vreugde, verborgen tussen het verdriet.
Diane nam mijn baby’s af, maar ze nam niet alles af. Ze nam niet mijn kracht, mijn dochter of mijn wilskracht om door te gaan.
En dat is uiteindelijk mijn wraak.
Ze wilde me breken, bewijzen dat ik zwak en onwaardig was. In plaats daarvan sta ik daar terwijl zij wegkwijnt in een cel. Ik voed een prachtige, meelevende dochter op terwijl zij alleen zit met haar schuldgevoel. Ik leef terwijl zij gevangen zit in de gevolgen van haar daden.
De begrafenis had het einde van mijn verhaal moeten zijn. Diane probeerde dat einde te schrijven, probeerde mij de slechterik te maken terwijl zij het slachtoffer speelde. Maar Emma’s stem veranderde het verhaal. De waarheid van een kind verbrijzelde de leugens van een moordenaar.
Mijn jongens verdienden beter dan ze kregen. Ze verdienden het om op te groeien, te leren en te spelen, en te worden wie ze moesten zijn. Ik kan ze dat niet geven, maar ik kan er wel voor zorgen dat hun dood niet betekenisloos was. Ik kan de moeder zijn die Diane beweerde dat ik niet was. Ik kan Emma opvoeden tot iemand die sterk en eerlijk is, die haar mond opentrekt als ze onrecht ziet, en die angst nooit de waarheid laat verstikken.
Oliver en Lucas zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten. Elke dag draag ik ze bij me. Elke keuze die ik maak, laat ik me leiden door de moeder die ze voor me hebben gemaakt.
En dat is iets wat Diane’s wreedheid nooit kan aanraken, nooit kan bezoedelen, nooit kan wegnemen.
