Toen klonk er een stem.
« Meneer, wilt u alstublieft even wachten? »
Een jonge man stond achter in de bus op. Zijn jas was eenvoudig, maar zijn blik was warm, kalm en onpretentieus.
« Ik betaal hun tickets, » zei hij. « En de boete, indien nodig. »
Lenuta knipperde verbaasd met haar ogen. « Waarom… waarom zou je dat doen? » vroeg ze, bijna bang dat deze vriendelijkheid misschien niet echt was.
De jongeman glimlachte flauwtjes. « Want ook ik was iemands kind. »
De inspecteur aarzelde even, knikte toen en vervolgde zijn ronde. De bus begon weer te zoemen en bracht hen richting het ziekenhuis. Toen de deuren eindelijk opengingen voor het grote grijze gebouw, pakte Lenuta haar kleinzoon op en stond langzaam op.
Tot zijn verbazing bleef de jongeman niet zitten.
Hij stapte samen met hen uit de bus.
‘Je gaat naar de eerste hulp,’ zei hij zachtjes. ‘Kom mee. Ik ga met je mee.’
Lenuta bleef staan, verbijsterd. « Ik weet niet hoe ik je moet bedanken… »
« Het is niet nodig. »
Toen zag ze het insigne op zijn jas.
Arts in opleiding.
Die ochtend was deze jongeman meer dan zomaar iemand die een kaartje had gekocht. Hij werd zoveel meer. Hij liep met hen door de gangen van het ziekenhuis, sprak met de verpleegkundigen, verkortte de wachttijd met stille vastberadenheid, raadpleegde dossiers, legde symptomen uit en stelde hen gerust. Hij trof Gheorghe aan, bleek en uitgeput, en zorgde ervoor dat hij onmiddellijk de nodige zorg kreeg.
Hij had geen haast.
Hij oordeelde niet.
Zijn aanwezigheid alleen al werkte als een geneesmiddel.
Lenuta huilde stilletjes, haar handen gevouwen op haar borst, maar deze keer waren het geen tranen van angst meer, maar van dankbaarheid.
‘Zie je, oma?’ fluisterde de jongen. ‘Deze man heeft ons geholpen.’
Ze knikte langzaam. « Ja, mijn liefste. Sommige mensen worden door God zelf gezonden. »
Toen het tijd was voor de dokter om te vertrekken, gaf hij hen nog een laatste geruststellende glimlach.
« Hij komt er wel weer bovenop. Zorg goed voor jezelf. »
Vervolgens verdween hij de gang in, gekleed in zijn witte jas, alsof hij niets bijzonders had gedaan.
