Op de dag van de zitting arriveerde Naomi vol zelfvertrouwen, vergezeld door haar eigen advocaat. Ze dacht dat ze gewonnen had. Maar het testament was ondubbelzinnig: mijn vader liet mij 70% van zijn nalatenschap na, volledig op de hoogte van de feiten.
Hij wist al sinds mijn tweede levensjaar dat ik niet zijn biologische dochter was. Hij had mij uitgekozen.
Hij had ook een privédetective ingehuurd. De documenten onthulden Naomi’s tactieken: druktactieken, ongeoorloofde opnames van $50.000 en schulden vermomd als giften.
De genadeslag was een handgeschreven brief: « Naomi, ik weet wat je van plan bent. De gevolgen zijn voor jouw rekening. »
Naomi probeerde het aan te vechten. Ze verloor alles. Haar erfenis werd ingetrokken. De verduisterde gelden werden opgeëist.
Een week later kwam mijn moeder met me praten. Ik luisterde, zonder haar last op me te nemen. Ik stelde mijn grenzen.
Ik verliet San Francisco. Ik bouwde elders een vredig leven op. Mijn vader liet me niet alleen een materiële erfenis na: hij gaf me de waarheid en de zekerheid dat ik nooit onzichtbaar was geweest.
Ik was niet zijn biologische dochter. Ik was zijn keuze.
