« Ik ben er nu, » zei ze met een schorre stem. ‘Ik ben je moeder, Leo. Ik zal nooit stoppen met naar je te zoeken.
De ogen van de jongen gingen open, vol wantrouwen en angst.
« Jij? » Maar… Je hebt me pijn gedaan.
Ze knikte en huilde.
« Ja, ik heb je pijn gedaan. Ik wist niet dat jij het was. Ik heb vreselijke fouten gemaakt. Vergeef me alsjeblieft.
Na verloop van tijd stak de jongen langzaam zijn hand uit en raakte haar gezicht aan.
‘Kom terug,’ fluisterde hij.
Ze sloeg haar armen om hem heen en huilde alsof ze in al die jaren nog nooit had gehuild. Voor het eerst sinds de vreselijke gebeurtenis vijf jaar geleden voelde ze zich heel.
Een paar maanden later werd de Rivas-Mendes Foundation opgericht, die zich inzet voor de hereniging van kinderen met hun families. En elk jaar, op dezelfde regenachtige dag, keren Isabella en Leo hand in hand terug naar de brug, denkend aan de dag dat hun moeder eindelijk de stukjes van haar hart vond.
