Astrid schrok achteruit, haar gezicht vertrokken. « Ik ga weg! Ik haat deze plek. Ik haat Florida! »
Ze greep haar koffer en sleepte die de oprit af, haar hakken tikten ongelijkmatig op de grond.
Jordan bleef even staan en keek toe hoe zijn bruid de duisternis in liep.
Hij keek naar zijn gasten. Hij keek naar mij.
‘Je hebt gewonnen,’ fluisterde hij.
‘Ik heb vijf jaar geleden gewonnen, Jordan,’ zei ik hardop. ‘Ik heb de cheque alleen pas vanavond geïncasseerd.’
Hij slikte moeilijk, pakte zijn kledingtas op en volgde Astrid over de met palmbomen omzoomde oprijlaan.
Toen ze verdwenen, voelde de lucht lichter aan.
David zuchtte naast me. « Dat was… theatraal. »
‘Dat was beleid,’ zei ik.
Binnen verscheen Sarah naast me, haar ogen fonkelden van de adrenaline. « Protocol Zero voltooid, » fluisterde ze.
‘Prima,’ zei ik. ‘Doe de bar open. Bovenste plank. De drankjes zijn vanavond van het huis voor het personeel.’
‘En het eten?’ vroeg ze.
‘Breng de kreeft naar het plaatselijke dierenasiel,’ zei ik. ‘Maar bewaar een bord voor mij.’
Sarah glimlachte onwillekeurig. « Waar ga je eten? »
Ik glimlachte terug.
“In de keuken.”
De volgende ochtend kwam de zon op boven de Golf, als een gouden munt die plotseling in de lucht viel.
Ik zat op mijn balkon met een kop koffie en mijn iPad.
Het internet liep vast.
De video van de vlogger was in één nacht 4 miljoen keer bekeken.
Bruiloft van CEO geannuleerd tijdens toast door hoteleigenaar. #Karma #Normen #PersoneelEetInDeKeuken
De reacties stroomden binnen:
Koninginnengedrag.
Wacht eens even, is dat Jordan Fields, die man die 500 mensen via Zoom heeft ontslagen?
« Personeel eet in de keuken » moet op een T-shirt komen te staan.
De reserveringen voor volgend seizoen stegen vóór de middag met 400%.
Mensen zagen mij niet als de slechterik.
Ze zagen mij als een bewaker van de normen.
Azure Coast was een hotel geworden waar je maar wat moest aanrommelen om erachter te komen wat er gebeurde.
En die niche bleek blijkbaar lucratief te zijn.
Sarah klopte aan en glimlachte. « U heeft een pakketje. »
Ze zette een doos op tafel.
Vanuit het kantoor van Jordan.
Binnenin: een door beide partijen ondertekende bevestiging van beëindiging van het dienstverband, een cheque van $19.500 voor schade aan het tapijt en een briefje op goedkoop papier dat probeert nobel over te komen.
Je hebt je punt gemaakt.
Ik verfrommelde het en gooide het in de prullenbak.
Hij was er nog steeds van overtuigd dat het om een punt ging.
Dat was niet het geval.
Het ging om het schoonmaken van het huis.
Sarah bleef in de deuropening staan. « En… Astrid is trending op Twitter. »
‘Niet op een goede manier?’ vroeg ik, terwijl ik een slokje koffie nam.
Ze schudde verheugd haar hoofd. « Haar sponsorcontracten lopen terug. Het filmpje waarin ze de vlogger aanvalt, is overal te zien. »
‘Tragisch,’ zei ik, en dat meende ik precies zoals het klonk.
Ik staarde naar het kalme blauwe water.
Ik dacht aan de vrouw die ik vroeger was: Valerie Fields, cateraar, die huilend in een badkamer zat terwijl Jordan met investeerders flirtte.
Ik wou dat ik terug kon gaan in de tijd en het haar kon vertellen:
Even geduld.
Het wordt beter.
Mijn telefoon ging.
David.
‘Val,’ zei hij, geamuseerd en uitgeput, ‘we hebben een probleem.’
“En nu?”
« Drie technologiebedrijven bellen. Ze willen hier kerstfeesten organiseren. »
« En? »
« Ze vragen of de eigenaar aanwezig zal zijn, » zei hij, « om ervoor te zorgen dat iedereen zich aan de regels houdt. »
Ik lachte.
‘Zeg ja,’ zei ik. ‘Maar de prijs is net met 30% gestegen.’
‘Je bent meedogenloos,’ mompelde David.
‘Ik ben efficiënt,’ corrigeerde ik mezelf.
Ik beëindigde het gesprek en leunde tegen de balkonreling.
Maria keek vanaf het terras bij het zwembad op en zwaaide.
Ik zwaaide terug.
Astrid had in één opzicht gelijk.
Het personeel eet in de keuken.
Maar ze vergat het belangrijkste.
De messen worden in de keuken bewaard.
En bij ons thuis weten we precies hoe we ze moeten gebruiken.
