Toen ik eindelijk de beelden bekeek, stokte mijn adem.
Daar was Margaret – bleek in haar lange witte nachtjapon, langzaam door de bende liep. Als u op uw elfde dag stopt, moet u weten of u niet weet wat u moet doen. Toen stond ze daar gewoon.
Tien lange minuten verstreken. Ze bewoog niet, sprak niet, staarde alleen maar naar de deur alsof ze wachtte tot er iets – of iemand – open zou doen. Toen draaide ze zich om en verdween in de duisternis.
Ik voelde een rilling door me heen gaan.
Toen ik Liam liet zien, werd zijn gezicht wit.
‘Je wist hier iets van,’ zei ik zachtjes.
Hij verplaatste. ‘Mam heeft geen kwaad in de zin,’ mompelde hij. “Ze gewoon… heeft haar redenen.”
Maar hij wilde me niet vertellen wat ze waren.
Zoeken naar antwoorden
Die middag ging ik rechtstreeks naar Margaret. Ze zat in de woonkamer om te drinken en er was niets aan de hand.
‘Ik weet van de klappen,’ zei ik beperkt. « We hebben de video klaar. Ik wil gwoon begrijpen waarom. »
Haar ogen omhoog naar de mijne – kalm, scherp en onleesbaar.
“Wat denk je dat ik aan het doen ben?” vroeg ze, haar stem bijna fluisterend.
Voordat u naar een website met twee ordeningen gaat, vindt u deze op dezelfde manier als hierboven.
Die avond let ik op de rest van het beeldmateriaal. Mijn handen trilden toen ik op play druk.
Maar als je geen hand hebt, zit je hand in je hand en zit er weinig zilver in. De lucht en de grond zijn aan de andere kant – wat er ook gebeurt, maar je kunt niet wachten tot de tweede – je moet in de lucht blijven voordat je stopt.
Het was ook de deur gecontroleerd, niet geprobeerd te openen. Maar waarom?
Hij heeft in zijn notitieboekje
De volgende ochtend, wanhopig op zoek naar duidelijk, doorzocht ik Liam’s nachtkastje gestaan. U loopt vertraging op en ontvangt geen bericht. En er staat:
« Mama vrijwel nog steeds elke avond deuren. Ze zegt dat ze geluiden hoort, maar ik hoor nooit iets. Ze vroeg me om me geen zorgen te maken, maar ik denk dat ze iets verbergt. »
Toen Liam me aantrof met hetitieboekje in de hand, vertelde hij me uiteindelijk alles.
Het laatste deel van de pot was echter oververhit, maar het ergste is dat het echt slecht is. Als de geothermische deur wordt aangestuurd, blijft het in de ramen zitten en raakt het oververhit.
Uiteindelijk begon ze vreemde dingen te zeggen, zoals: ‘Ik moet Liam tegen haar beschermen.’
Ik bevroor. “Van mij?” fluisterde ik.
Hij knikte, het schuldgevoel vertroebelde zijn gezicht.
Die nacht hield me wakker lang nadat het huis nog steeds was geworden. Wat als je niet wist wat je moest doen?
De waarheid onder ogen zien
Ik zei tegen Liam dat ik niet kon blijven tenzij hij haar hulp vond. Het siert hem dat hij instemde.
En nu is Margaret naar ons vernoemd als psychiater in Cambridge. Ze zat stil tijdens de afspraak, handen gevouwen, ogen neergeslagen.
