— Julia?.. Ben jij het?
Ze boog licht haar hoofd en keek naar beneden.
— Ik dacht dat je voor altijd verdwenen was — zijn stem was breekbaar.
— Mij werd geen enkele kans gegeven… — zei ze zacht.
Hij keek haar ongelovig aan.
Na al die jaren — daar stond ze, in de deuropening.
En naast haar — een meisje wiens gezicht plotseling te bekend werd…
Het meisje wees naar mij en zei: „Jij bent op de foto in het portemonnee van mijn moeder!”
— Je ging gewoon weg. Zonder een brief, zonder enige uitleg.
— Ik wilde je alles vertellen, maar… mijn ouders waren ertegen. Ze dachten dat je alleen bij me was voor het geld. Dat je een niemand was. Dat je me gebruikte. En ik… ik was bang. Ik was pas 22 jaar.
Hij zweeg.
In zijn hoofd klonk een donderend lawaai.
— En je besloot gewoon te verdwijnen?
Ze knikte, terwijl ze haar tranen probeerde tegen te houden:
Het meisje wees naar mij en zei: „Jij bent op de foto in het portemonnee van mijn moeder!”
— Ja. Maar ik hield van je. Ik keek elke dag naar je foto. En Miranda…
De man keek naar het meisje.
En plotseling viel alles op zijn plaats.
De ogen.
De kin.
De glimlach.
Hij zakte langzaam op één knie en zei:
— Hallo, Miranda…
Het meisje was verbaasd, glimlachte toen verlegen en omhelsde hem.
En Julia stond in de deuropening, met haar handen voor haar gezicht, trillend van emotie.
💫 Zoveel jaren zijn verstreken… maar misschien heeft het lot besloten dat nog niet alles verloren is.
