Op een regenachtige middag in een rustige buitenwijk rende een snikkend meisje het politiebureau binnen, hield haar buik vast en schreeuwde: « De slang van mijn vader is zo groot dat hij pijn doet! »
Zijn woorden verlamden de hele kamer. Binnen enkele minuten haastte de politie zich naar het huis van het meisje en bereidde zich voor op het ergste.
Wat ze ontdekten, schokte iedereen.
Agent Daniel Harris had in zijn twaalf jaar dienst veel gezien, maar de wanhoop in de ogen van het kleine meisje vertelde hem meteen dat het deze keer anders was.
Haar naam was Emily Carter, ze was pas zeven jaar oud en haar haar was nat van de regen.
Bevend herhaalde hij de woorden: « De slang van mijn vader is zo groot dat hij me pijn doet. »
Deze zin veroorzaakte een alarmsignaal bij mij.
De politieagenten bij de receptie keken elkaar aan, niet zeker of het kind het letterlijk over een slang had of iets veel sinister.
Harris knielde neer op Emily’s niveau en sprak zachtjes tegen haar.
« Schat, kun je ons vertellen wat er met deze slang aan de hand is? »
Emily schudde heftig haar hoofd. « Het doet pijn als ik slaap. Papa zei dat ik het je niet moest vertellen, maar het doet pijn. Het is groot en eng. »
Binnen enkele seconden nam Harris een besluit: « We vertrekken. Mogelijke kindermishandeling, het huis van Carter. »
Drie politieauto’s met hun lichten aan sneden door de regen en gingen op weg naar een bescheiden huis met één verdieping aan Maple Street.
Buren keken vanachter de gordijnen naar buiten, luisterden naar sirenes die loeiden en fluisterend met elkaar praatten.
