Ze pauzeerde even en slikte moeilijk. « Maar twee maanden geleden heeft hij het huis verkocht. We werden eruit gezet. Nu woon ik bij mijn oom, maar… soms is er niet genoeg te eten. »
De man in het dure pak, Santiago – dat was later zijn naam, zo vernam ik – knipperde snel met zijn ogen. Ik zag zijn keel bewegen toen hij slikte. Deze man, gewend aan het omgaan met miljoenen, leek geen woorden te kunnen vinden tegenover de rauwe eerlijkheid van een hongerig meisje.
‘Waar is je oom nu?’ vroeg hij uiteindelijk.
« Aan het werk, » zei ze. « Bestellingen bezorgen op zijn fiets. Hij zei dat hij me later zou komen ophalen. »
De wending die alles veranderde
Santiago richtte zich op en keek de kamer rond, alsof hij iedereen uitdaagde om iets te zeggen. Toen deed hij iets buitengewoons.
Hij pakte een schoon bord van de dichtstbijzijnde tafel en vulde het zorgvuldig met royale porties van de beste ingrediënten die er waren: zalm, malse biefstukken en de meest verse groenten. Hij voegde er knapperig brood en een stuk dessert aan toe.
In plaats van het aan haar te geven, legde hij het op de vleugel, naast haar kleine handjes.
« Speel het nog eens, » zei ze zachtjes. « Speel wat je moeder je heeft geleerd. En eet. Zo veel als je wilt. »
Maar de echte verrassing moest nog komen.
Terwijl Elena met één hand een andere melodie speelde – dit keer iets van Chopin, herken ik nu – en met de andere hand at, klom Santiago onopvallend op een stoel.
‘Vrienden,’ begon hij, en de hele zaal keek naar hem. ‘We hebben de hele avond onze aanstaande liefdadigheidsacties besproken. Ik denk dat ik zojuist ons belangrijkste project voor dit jaar heb gevonden.’
De gevolgen die niemand had kunnen voorzien
Wat er in de daaropvolgende minuten gebeurde, was alsof je dominostenen zag vallen.
Een vrouw kwam met tranen in haar ogen naar haar toe en bood aan Elena in te schrijven bij de muziekschool waar zij directeur was. Een andere vrouw, een bekende restauranteigenaar, bood haar oom een baan aan in een van zijn zaken met een goed salaris. Een derde beloofde haar opleiding tot aan de universiteit te financieren.
Maar de meest ingrijpende verandering vond niet plaats in Elena’s leven – dat die nacht ongetwijfeld voorgoed veranderde – maar in de harten van ons die erbij waren.
Santiago, de man die de avond was begonnen als een afstandelijke gastheer, veranderde in een ander mens. Later bekende hij me dat hij in extreme armoede was opgegroeid, dat een lerares in hem had geloofd en zijn opleiding had betaald. « Ik was vergeten waar ik vandaan kwam, » mompelde hij. « Zij heeft me eraan herinnerd. »
