Hoe heet u?
— Anna, — stelde ze zich voor terwijl ze haar jas weer aantrok.
— Anna, ik ben u enorm dankbaar. Ik beloof dat mijn vader niet meer zonder begeleiding de deur uit gaat, — zei Sergej ernstig. — Mag ik u een lift aanbieden?
Anna nam afscheid en haastte zich naar kantoor. De vergadering was al begonnen, maar niemand zei iets over haar vertraging.
De dag ging voorbij als in een waas. Anna kon zich niet op haar werk concentreren.
Na de lunch vond ze een envelop op haar bureau. Binnenin zat een briefje met een adres en een tijdstip. Afzender: het grote bedrijf “StrojInvest”.
Anna kende dat bedrijf, maar wie kon haar een uitnodiging gestuurd hebben? Nieuwsgierigheid won het. Tijdens haar pauze ging ze naar het opgegeven adres.
Voor haar rees een modern gebouw van glas en beton omhoog.
Ze ging naar de bovenste verdieping en stapte een ruim kantoor binnen.
Achter een groot bureau zat een bekende man. Sergej glimlachte en gebaarde dat ze mocht gaan zitten.
— Verrast? — vroeg hij toen hij haar verwarring zag.
— Eerlijk gezegd wel, — gaf Anna toe. — Dit had ik totaal niet verwacht.
— Gisteren hielp u belangeloos mijn vader, — begon Sergej. — Er zijn maar weinig mensen die zouden stoppen voor een vreemde.
Anna haalde bescheiden haar schouders op.
— Ik waardeer mensen met medeleven, zonder dat ze er iets voor terug verwachten, — vervolgde hij. — Daarom wil ik u iets aanbieden.
Hij haalde een map tevoorschijn en legde die voor haar neer.
— Ik wil u een functie in mijn bedrijf aanbieden. Dubbele salaris, een dienstwoning en uitstekende doorgroeimogelijkheden.
Anna bladerde door de contractvoorwaarden. Het leek te mooi om waar te zijn. Ze keek op naar Sergej.
— Alleen vanwege gisteren?
— Ik heb uw professionele achtergrond nagekeken. U bent een uitstekende specialist, Anna. Gisteren bevestigde gewoon dat u ook een geweldig mens bent, — antwoordde hij.
Anna vroeg om bedenktijd.
Een week later werkte ze bij “StrojInvest”. Men waardeerde haar, luisterde naar haar mening. En ze bracht steeds meer tijd door met Sergej.
Eerst waren het alleen zakelijke ontmoetingen en werklunches. Daarna nodigde Sergej haar uit voor een diner.
Ze stemde toe, zonder precies te weten waarom. Er ontstond iets tussen hen — een bijzondere band die moeilijk te omschrijven was.
Op een avond wandelden ze langs de rivier. Plotseling zei Sergej:
— Weet je, ik ben blij dat mijn vader toen verdwaald was.
Anna glimlachte. Zij was ook dankbaar voor die toevallige ontmoeting.
Vanaf dat moment veranderde haar leven compleet.
Ze merkte dat hun gesprekken persoonlijker werden. Sergej vroeg naar haar levensvisie, jeugdherinneringen, favoriete boeken en films.
Zakelijke ontmoetingen veranderden in lange gesprekken over van alles en nog wat.
Op een dag zei Sergej:
— Jij bent bijzonder, Anna. Er zijn maar weinig mensen met zo’n goed hart.
Anna sloeg beschaamd haar ogen neer.
Ze had zichzelf altijd als een gewone vrouw beschouwd en zulke complimenten maakten haar verlegen.
Sergej begon haar mee te nemen naar belangrijke partnerbijeenkomsten.
Hij stelde haar niet voor als zomaar een medewerker, maar als iemand wiens mening hij bijzonder waardeerde.
Collega’s merkten zijn speciale houding tegenover Anna, maar niemand durfde commentaar te geven.
De lente ging over in de zomer. De werkdagen eindigden steeds vaker met avondwandelingen.
Op een dag nodigde Sergej Anna uit naar zijn buitenhuis. De ruime kamers straalden warmte en gezelligheid uit.
— Vader brengt hier graag zijn weekenden door, — zei Sergej terwijl hij haar het huis liet zien.
Viktor Semjonovitsj begroette haar hartelijk.
Hij zag er veel vitaler uit dan bij hun eerste ontmoeting.
Hij herinnerde zich Anna nog goed en was blij haar weer te zien.
— Mijn zoon vertelde dat je nu bij ons werkt, — glimlachte de oude man terwijl hij thee inschonk op de veranda.
Avonden in de natuur, lange gesprekken onder de sterrenhemel…
Anna merkte niet eens hoe verliefd ze werd. Sergej bleek attent, gevoelig en zorgzaam — totaal anders dan de geruchten op kantoor.
Een jaar later trouwden ze. De intieme ceremonie vond plaats in datzelfde buitenhuis, omringd door goede vrienden.
Anna trok bij haar man in. Sergej gaf haar alle vrijheid om hun huis in te richten.
— Dit is nu ook jouw thuis, — zei hij. — Doe alles zoals jij het mooi vindt.
Anna raakte enthousiast over tuinieren. Eerder had ze daar nooit de kans voor gehad. Nu bloeiden er rozen, pioenen en lelies onder de ramen en vulden de lucht met hun geur.
In huis kwam een ruime bibliotheek.
Sergej steunde haar liefde voor boeken en hielp bij het samenstellen van een indrukwekkende collectie zeldzame uitgaven.
Anna kon eindelijk de projecten uitvoeren waar ze al jaren van droomde.
’s Avonds verzamelde het gezin zich op het terras. Dineetjes verliepen in een warme sfeer.
Viktor Semjonovitsj werd een vaste waarde in hun kleine kring.
Anna en haar schoonvader vonden snel een goede verstandhouding.
Ze werkten vaak samen in de tuin of zaten gewoon stilletjes op een bankje bij de zonsondergang.
Er was een diep begrip tussen hen, waarvoor geen woorden nodig waren.
— Weet je, Anetsjka, — zei Viktor Semjonovitsj eens, — ik ben het lot dankbaar voor die dag in het park. Jij hebt mij en mijn zoon echt geluk gebracht.
Anna dacht vaak terug aan die toevallige ontmoeting.
