Maanden verstreken. Lydia bezocht Emily af en toe — verjaardagen, rapportdagen, stille lunches in het park. Langzaam begonnen de schaduwen onder de ogen van het meisje te vervagen. Ze begon weer te tekenen, schilderde zachte, heldere dingen: velden, dieren, zonlicht. Dingen waarvan ze ooit dacht dat ze die nooit meer zou zien.
Op een middag gaf Emily Lydia een klein canvas. Het toonde een figuur bij een deur, waar licht doorheen stroomde.
“Dat bent u,” zei Emily. “U heeft de deur geopend.”
Lydia glimlachte door haar tranen heen. “Jij liep erdoorheen, Emily. Dat is het moeilijke deel.”
Jaren later, als Lydia terugkeek, zou ze de rechtszaal of de krantenkoppen niet herinneren — alleen dat trillende fluistering in het klaslokaal en de moed die het kostte voor een bang meisje om te spreken.
En uiteindelijk had dat fluistering alles veranderd.
