Ze balde haar vuisten, haalde diep adem en antwoordde met een kilte die ze zelf niet herkende:
“Dan wacht ik wel.”
De vrouw bleef spotten.
Ze lachte om haar gebrek aan geld, haar opleiding, haar “zielige” leven.
Maar Valeria bleef standvastig, zat zwijgend en wachtte.
Elke minuut die voorbijging was een innerlijke strijd, een herinnering aan alle keren dat haar moeder haar had verteld dat waardigheid niet onderhandelbaar was.
Eindelijk ging de bel.
De advocaat kwam binnen, onberispelijk, met zijn aktetas en serieuze uitstraling.
De vrouw begroette hem met een arrogante glimlach, ervan overtuigd dat de overwinning de hare was.
Maar het leven had, zoals gewoonlijk, andere plannen.
“Goedemiddag,” zei de advocaat, terwijl hij een papier aan de vrouw overhandigde.
“Deze documenten zijn ondertekend en bezegeld.
Het eigendom van dit huis blijft bij deze jonge vrouw, zoals vastgelegd in het testament van haar moeder.
U heeft geen recht haar uit te zetten.”
De stilte die volgde was absoluut.
De vrouw, die tot dan toe onoverwinnelijk had geleken, was sprakeloos.
Haar gezicht veranderde van arrogantie in paniek, en het zelfvertrouwen dat ze had getoond toen ze binnenkwam, stortte in een ogenblik in.
De advocaat legde haar geduldig en resoluut uit dat er niets was dat ze kon doen om Valeria uit haar huis te zetten.
Alles wat ze had gepland, alles waarvan ze dacht dat het van haar was, verdween voor haar ogen.
Valeria keek naar haar.
Ze was niet langer de sterke en arrogante vrouw, maar een verloren ziel die naar een uitweg zocht die niet bestond.
Op dat moment voelde Valeria een onverwachte voldoening.
Het was geen wraak, maar gerechtigheid.
Ze had haar huis beschermd, ze had de laatste wens van haar moeder vervuld: standvastig blijven en niemand toestaan haar te vertrappen.
“Weet je,” zei ze terwijl ze diep ademhaalde, “misschien is het tijd dat jij ook volwassen wordt.”
De vrouw verzamelde zwijgend haar spullen.
Rick, die alles vanuit een hoek had bekeken, greep niet in.
Toen de deur achter haar dichtviel, voelde Valeria iets in zichzelf veranderen.
Voor het eerst sinds de dood van haar moeder voelde ze de controle over haar leven terugkeren in haar handen.
Die nacht liep Valeria in stilte door het huis.
Ze raakte de muren aan, ademde de geur van herinneringen in en ging zitten in de stoel waar ze zo vaak de raad van haar moeder had gehoord.
