« Mijn held is mijn papa Mike. Hij is niet mijn echte papa, maar hij is beter dan mijn echte papa omdat hij ervoor kiest om elke dag van me te houden. Hij heeft een motorfiets en tatoeages en ziet er eng uit, maar hij is echt zacht. Hij leest me verhalen voor, maakt pannenkoeken voor me en schreeuwt nooit, zelfs niet als ik nare dromen heb. Hij heeft me geadopteerd zodat ik nooit alleen zal zijn. Mijn echte vader heeft mijn moeder pijn gedaan, maar mijn papa Mike beschermt me. Hij is de beste vader ter wereld omdat hij mij koos toen niemand anders mij wilde. »
Ik zat in mijn truck op de parkeerplaats van de school en huilde twintig minuten. Dit kleine meisje dat door de hel is gegaan denkt dat ik een held ben. Maar zij is de held. Zij is degene die de ergste nacht die je je kunt voorstellen heeft overleefd. Zij is degene die ervoor kiest weer te vertrouwen, ondanks dat ze alle reden heeft om dat niet te doen.
Mensen veroordelen over me. Zie een ruig uitziende biker met een klein zwart meisje en maak aannames. Sommigen denken dat ik haar grootvader ben. Sommigen denken ergere dingen. Maar het kan me niet schelen wat ze denken.
Het enige wat mij interesseert is er zijn als ze me nodig heeft. De vader zijn die ze verdient. De stabiele, veilige, liefdevolle aanwezigheid in haar chaotische wereld zijn.
Het kleine meisje dat me papa noemt, is niet van mij van bloed. Maar ze is van mij uit vrije wil. Door liefde. Door elke dag drie jaar lang te verschijnen en het gaat nog steeds door.
En ik blijf verschijnen. Elke ochtend. Elk schoolevenement. Elke nachtmerrie. Elke triomf. Totdat ze volwassen is en me niet meer nodig heeft.
Al zegt iets me dat we elkaar altijd nodig zullen hebben. De gebroken biker die een doel vond in een getraumatiseerd meisje. En het kleine meisje dat veiligheid vond in de armen van een vreemde die haar niet losliet.
Dat is wat familie echt is. Niet bloed. Niet DNA. Gewoon mensen die er voor elkaar zijn wanneer het er het meest toe doet.
En ik zal er zijn voor mijn dochter tot de dag dat ik sterf.
