Het was nog steeds gespannen thuis. Mijn moeder en ik spraken nauwelijks. Ze klaagde over haar werk, de rekeningen, het weer, maar we praatten nooit over wat er gebeurd was. Op een avond hoorde ik haar huilen in de keuken. Ik gluurde om de hoek en zag haar een stapel onbetaalde rekeningen vasthouden. Haar schouders trilden. Ik wilde naar haar toe rennen, maar iets hield me tegen. Misschien was het trots of angst, of allebei. Ik ging terug naar mijn kamer, maar ik kon er niet mee stoppen.
Een week later kwam ik thuis van school en trof ik mijn moeder op mijn bed aan. Ze zag er moe uit, ouder dan ik me herinnerde. Ze klopte op het bed naast zich. Ik aarzelde, maar ging toen zitten. Ze zuchtte diep en zei: « Ik weet dat ik je pijn heb gedaan. Ik bedoelde het niet zo. Ik was bang, ik dacht dat ik de controle over alles verloor. » Ik was geschokt. Het was de eerste keer dat ze schuld bekende. Tranen welden op in mijn ogen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ze pakte mijn hand vast en even zaten we daar maar, de stilte sprak luider dan woorden.
Vanaf dat moment veranderden de dingen langzaam tussen ons. We maakten nog steeds ruzie, maar onze verstandhouding groeide. Ze vroeg me hoe mijn dag was geweest. Ik hielp haar ongevraagd met het huishouden. In het weekend keken we samen films of bakten we koekjes, zoals we vroeger deden toen ik klein was. Mijn haar groeide, en daarmee ook mijn zelfvertrouwen. Nura werd mijn beste vriendin. Ze bleef bij mij logeren en we bleven de hele dag praten over van alles en nog wat.
Aan het einde van de middelbare school reikte mijn haar tot aan mijn schouders. Met de goedkeuring van mijn moeder besloot ik het deze keer naar een kapper te laten knippen. Ze kwam zelfs langs, bladerde door tijdschriften en gaf kapsels. Terwijl ik in de stoel zat, besefte ik hoe anders het voelde om de leiding te hebben. De kapper glimlachte en vroeg wat ik wilde. Ik zei dat ik het in laagjes en met zachte golven wilde. Ze deed het fantastisch, en toen ze de stoel omdraaide, moest ik bijna huilen – niet omdat ik het vreselijk vond, maar omdat ik me eindelijk weer mezelf voelde.
Op school complimenteerde iedereen me met mijn nieuwe look. Maar tegen die tijd had ik iets belangrijks geleerd: hun mening deed er niet zo toe als ik ooit dacht. Wat telde, was hoe ik over mezelf dacht. Ik sloot me aan bij de debatclub, iets wat ik altijd al had willen doen, maar waar ik te bang voor was. Mijn stem trilde de eerste dag, maar ik zette door. Aan het einde van het jaar won ik een klein prijsje voor « de spreker met de meeste vooruitgang ». Ik nodigde mijn moeder uit voor de ceremonie, en zij kwam en klapte het hardst toen mijn naam werd genoemd.
