„Ik heb geen geld om te geven,” mompelde Vlad terwijl hij zijn gezicht in het kussen verborg.
„Gebruik de bankkaart, daarvoor hebben we die toch genomen.”
Met trillende handen van de koorts stond Victoria op uit bed.
De thermometer gaf 39,5°C aan, maar ze wist dat ze geen keus had.
Ze maakte hun dochter Irina van zeven jaar wakker, en met bovenmenselijke inspanning kleedde ze haar aan voor school, maakte een boterham voor haar en pakte de lunch in voor Vlad.
„Mama, gaat het wel goed met je?” vroeg Irina, terwijl ze het bleke gezicht van haar moeder bekeek.
„Je bent heel rood.”
„Het is gewoon een beetje koud, lieverd,” loog Victoria, terwijl ze haar best deed om te glimlachen.
„Laten we ons haasten, zodat je niet te laat komt.”
Op weg naar school leek het voor Victoria alsof de straat om haar heen draaide.
Ze kon nauwelijks lopen, maar hield stevig de hand van haar dochter vast.
Nadat ze Irina had afgezet, liep ze richting de kliniek, maar in plaats van naar binnen te gaan, zakte ze neer op een bankje in de buurt.
Ze had de kracht niet om uren in de rij te staan voor een consult.
Met haar laatste krachten haalde ze haar telefoon tevoorschijn en belde de enige persoon die haar kon helpen – Elena, haar vriendin van de middelbare school die verpleegster was.
„Victoria? Wat is er gebeurd?” vroeg Elena, geschrokken van de zwakke stem van haar vriendin.
„Ik heb hoge koorts… ik kan niet werken… maar ik kan ook niet terug naar huis,” fluisterde Victoria.
Binnen twintig minuten was Elena er met de auto en nam Victoria mee naar haar appartement.
Ze gaf haar medicijnen, legde haar in bed en belde Victoria’s werk om te melden dat ze ziek was.
„Waarom ga je niet naar huis?” vroeg Elena, terwijl ze een koud kompres op haar voorhoofd legde.
„Omdat er thuis niemand is die voor me zorgt,” antwoordde Victoria met tranen in haar ogen.
„Vlad zou alleen maar boos zijn dat ik hem lastigval.”
Elena keek haar lang aan.
„Hoelang gaat dit al zo, Victoria? Wanneer is je huwelijk veranderd in een vorm van slavernij?”
Victoria sloot haar ogen en liet de tranen vrij over haar wangen stromen.
„Ik weet het niet… misschien sinds Irina geboren is? Of misschien was het altijd al zo, maar wilde ik het niet zien.”
De dagen erna bleef Victoria bij Elena, waar ze langzaam herstelde van een longontsteking – de diagnose die Elena meteen al vermoedde.
Vlad belde maar één keer, niet om te vragen hoe het met haar ging, maar om te klagen dat er niemand was om voor het huis en Irina te zorgen.
„Weet je hoe moeilijk ik het heb? Ik moet steeds zelf eten vinden en het kind naar school brengen!” schreeuwde hij aan de telefoon.
Victoria verbrak de verbinding, en voelde iets wat ze al lang niet meer had gevoeld – woede.
Geen verdriet, geen berusting, maar pure, gerechtvaardigde woede.
Een week later, toen ze zich goed genoeg voelde om naar huis terug te keren, vond Victoria het appartement in complete chaos terug.
Vuile kleren overal, de afwas stond opgestapeld, en Irina liep in onverzorgde kleren rond.
„Mama!” riep het meisje, terwijl ze zich in haar armen stortte.
„Ik heb je zo gemist! Papa zei dat je het druk had met werk.”
Victoria hield haar stevig vast en besefte hoeveel ze haar dochter had gemist.
Vlad was niet eens thuis – hij was naar een vriend om videogames te spelen.
Die avond deed Victoria iets wat ze nog nooit eerder had gedaan.
Ze pakte al Vlads spullen en zette ze in de gang.
Toen hij terugkwam en zag wat er was gebeurd, ontplofte hij.
„Wat denk jij dat je aan het doen bent?” schreeuwde hij.
„Ik bouw mijn leven opnieuw op,” antwoordde ze kalm.
„Mijn longontsteking had fataal kunnen zijn als Elena er niet was geweest. En jij hebt niet eens gevraagd hoe het met me gaat.”
„Je overdrijft weer, zoals altijd,” zei hij terwijl hij probeerde zijn spullen terug de slaapkamer in te brengen.
Victoria versperde hem de weg.
„Nee, Vlad. Het is voorbij. Of jij gaat, of Irina en ik gaan. Kies maar.”
Vlad lachte spottend.
„En waar ga jij heen? Je hebt geen geld, geen plek om te blijven!”
