andere de stille, onwrikbare ruggengraat van een familiegeschiedenis vormen. Dit is het verhaal van dat laatste. In 1950 wiegde een moeder haar vijflingdochters in haar armen, een moment van vreugde dat onmiddellijk werd overschaduwd door de verlating. Geconfronteerd met de taak om vijf baby’s alleen op te voeden, legde ze een stille gelofte af. Haar leven zou niet langer van haarzelf zijn; het zou een instrument voor hen worden. Wat volgde was een meesterwerk van onbaatzuchtigheid, een verhaal geschreven in lange uren, vermoeide handen en een hart dat nooit wankelde.
