‘Dit is wat er gaat gebeuren,’ zei hij. ‘Je zet nooit meer een voet in ons huis. Nooit meer. Je huurt professionele schoonmakers in. Niet een vriend. Niet jijzelf. Een echt bedrijf. Je betaalt voor alle schade. Als we iets missen, betaal je daar ook voor.’
‘En wat als ik dat niet doe?’ vroeg ze, terwijl ze door haar tranen heen boos keek.
‘Dan gaan we door met de rechtszaak,’ zei ik. ‘En we schakelen de politie in als dat nodig is.’
“Dat zijn de voorwaarden.”
Ze begon te onderhandelen. Ze zei dat we haar leven aan het verpesten waren. Dat we hier spijt van zouden krijgen.
Ik was klaar.
“Dat zijn de voorwaarden. Accepteer ze of laat ze liggen.”
Ze nam ze mee.
Twee dagen later stond er een schoonmaakploeg met professionele schoonmaakmiddelen en serieuze gezichten voor onze deur.
Een van hen keek om zich heen en zei: « Een ruig feestje? »
Ze werkten urenlang.
‘Je hebt geen idee,’ zei ik.
Ze werkten urenlang. Schrobden de plakkerige vloeren. Reinigden de bank met stoom. Stofzuigden het glas op. Desinfecteerden alles.
Mandy betaalde de rekening. Ze betaalde ook voor een nieuwe lamp voor Max, nieuwe kussens en een paar andere beschadigde spullen die we vonden.
We hebben nooit geweten hoeveel ze verdiende met de verhuur van ons huis. Ze weigerde het te zeggen.
Wat het ook was, het was het verlies niet waard.
We hebben de rechtszaak niet daadwerkelijk aangespannen. We hebben er wel over gepraat. We hebben zelfs een bevriende advocaat er wat vragen over gesteld.
Niemand laat haar nu nog op het huis passen.
Uiteindelijk wilden we haar gewoon laten begrijpen hoe ernstig dit was. Dat ze voor één keer de gevolgen zou voelen.
Nu weet de hele familie het, want we zijn gestopt met haar te beschermen.
Als iemand vraagt waarom ze onze reservesleutel niet meer heeft, vertellen we het ze.
Als iemand vraagt waarom ze niet was uitgenodigd om op de kinderen te passen of op het huis te letten, dan vertellen we het ze.
Niemand laat haar nu nog op het huis passen. Mensen bergen hun waardevolle spullen op als ze langskomt. Mijn schoonmoeder bewaart haar sleutel in een kluis.
Mandy heeft een paar berichtjes gestuurd met de tekst « sorry dat je overstuur was ». Ze probeert grapjes te maken over « die ene gekke kerst ».
Ze zal nooit meer alleen in ons huis zijn.
Ik maak geen grapjes terug.
In groepsverband gedragen we ons beleefd, maar daar houdt het dan ook op. Ze zal nooit meer alleen in ons huis zijn.
Het huis is nu schoon. De kinderen voelen zich weer veilig. We hebben de deurcode veranderd, betere sloten geïnstalleerd en extra camerabewaking toegevoegd.
Max vroeg me eens: « Als tante Mandy familie is, waarom heeft ze ons dat dan aangedaan? »
Ik heb hem de waarheid verteld.
“Want soms is familie egoïstisch. En uiteindelijk moeten we eerst voor onszelf zorgen voordat we haar over ons heen laten lopen.”
We hebben de vlekken eruit gekregen.
Dus ja.
