De grond beefde hevig onder de straten van de stad, waardoor het asfalt scheurde en de trottoirs verdwenen. Scheuren vormden een spinnenweb over elke hoek, waardoor puin alle kanten op vloog. Mensen schreeuwden en probeerden in paniek een veilige plek te vinden, terwijl de aarde onder hun voeten uiteenscheurde. Paniek heerste alom, een chaotische symfonie van angst en onzekerheid.
Temidden van deze chaos struikelde een jongetje bij een steeds groter wordende kloof. Zijn ogen werden groot van schrik toen de grond onder hem wegschoof en hij in een smalle afgrond stortte. Zijn kleine handjes grepen naar de randen, wanhopig op zoek naar iets om zich aan vast te houden, maar de randen waren net buiten bereik.
Een held arriveert op twee wielen.
Door de trillende straten en het neervallende stof sneed een brul door de chaos heen – het diepe, constante gezoem van een motorfiets. Een motorrijder remde abrupt af aan de rand van de steeds breder wordende scheur, zijn leer kraakte bij elke beweging, zijn helm onder zijn arm geklemd. Zonder een moment te aarzelen boog hij zich voorover, zijn sterke armen naar beneden reikend.
‘Wacht even! Ik heb je!’ riep hij, zijn stem kalm maar gebiedend.
De reddingslijn: handen in vertrouwen
De vingers van de jongen gleden weg, maar hij greep net op tijd de pols van de motorrijder vast. De motorrijder hield zich stevig vast en begeleidde de jongen voorzichtig langs zijn arm naar beneden, waarbij hij elke beweging controleerde totdat de jongen met zijn voeten de vaste grond raakte. Stof en trillingen dwarrelden om hen heen neer, maar de motorrijder liet niet los en hield het kind dichtbij en veilig.
