Hoofdstuk 1 — Parade-Ground Perfect
De grijze dageraad overspoelde Fort Reynolds met staal en symmetrie. Formaties glansden. Laarzen weerspiegelden de lucht. Uniformen waren messcherp, de adem ingehouden, de blik vooruit gericht. Op ochtenden als deze was discipline geen leidraad – het was de lucht die iedereen inademde.
Het krakende grind kondigde generaal Marcus aan voordat hij in beeld kwam. Elke soldaat kende dat ritme: inspectie, precisie, consequentie.
Aan het einde van het Derde Peloton stond soldaat Alara Hayes – standvastig, beheerst, bekend om haar onberispelijke volgzaamheid. Haar donkere haar lag gevlochten onder haar pet.
Eén draadje , niet meer dan een schaduwlijntje, was losgeraakt en ving het licht.
Voor de meesten niets. Voor Marcus non-conformiteit .
Hoofdstuk 2 — De snee die door de hele basis werd gehoord
“ Kom naar voren, soldaat Hayes! ”
Alara bewoog zonder te trillen. Haar kin recht, haar blik recht, haar stem stil.
« Jij houdt je aan de normen, of de normen houden jou, » gromde Marcus, terwijl hij rondjes draaide. « Als een detachement onder je niveau is, zal de missie dat ook zijn. »
Hij pakte een veldschaar uit de set – snel en geoefend – en knipte in één beweging de vlecht door . Haar viel als een donker lint in het stof.
Er klonk gezucht, maar het verdween weer in dezelfde strenge stilte die elke misstap op deze grond slikte.
Alara deinsde niet terug. » Begrepen, meneer. »
Marcus liet de vlecht los. « Denk de volgende keer eens na over hoe respect eruitziet. »
Hij draaide zich om om verder te lopen, maar bleef stokstijf staan.
Hoofdstuk 3 — De badge die niet zou moeten bestaan
Half verborgen in haar kraag, door de tijd dun geworden, zat een embleem: een zwarte havik boven een karmozijnrode zon .
Het was geen regelgeving. Het was niet decoratief. Het mocht niet in het zicht staan – nooit.
Hawthorne Echo. Een geheime reddingseenheid die formeel werd opgeheven na de ramp in Sector 9. Officieel vijf leden; vier mannen en één vrouw . Allen geregistreerd als gesneuveld. Dossiers verzegeld, aanklachten uitgesteld, namen alleen gefluisterd in de gangen waar de herinnering nog steeds salueerde.
Tegen de middag was het een drukte van belang in de eetzaal.
« Heb je het gezicht van de generaal gezien? » « Echo Team – absoluut niet. » « Sector 9? Ik dacht dat niemand eruit was gekomen. »
